เช้าวันหนึ่ง ขณะที่โยฮาเดินจ่ายตลาด มีชายคนหนึ่งเดินมาจากด้านหลังตบแก้มเขาอย่างจัง โยฮาโกรธมาก จึงคว้าคอชายคนนั้น เพื่อจะเอาคืน ชายคนนั้นกลัวจนตัวสั่น พลางกล่าวว่า “นายครับ ผมขอโทษ ผมตบผิดคน” แต่โยฮาไม่ยอมความ จึงนำเรื่องฟ้องกอฎี
ณ ห้องพิจารณาคดี หลังทราบเรื่องราว กอฎีซึ่งรู้จักมักคุ้นกับคู่กรณีของโยฮา ได้ส่งสายตาให้เพื่อนเขา ทำนองว่า “ไม่ต้องห่วงเพื่อน เดี๋ยวฉันจัดการให้ “ ว่าแล้วก็ตัดสินให้คู่กรณีจ่ายค่าเสียหาย 20 ดีนาร์ ซึ่งเป็นเงินที่มีจำนวนมาก คู่กรณีจึงโอดครวญว่า “ข้าแต่ผู้พิพากษาข้าไม่มีเงินแม้แต่ดิรฮัมเดียว” กอฎีจึงออกคำสั่งให้คู่กรณีกลับไปนำเงินมาเดี๋ยวนี้ โดยปล่อยให้โยฮานั่งรออยู่ที่ห้อง
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง จนเกือบหมดเวลาราชการ ก็ยังไม่เห็นคู่กรณีปรากฏตัวแม้แต่เงา เขาจึงรู้ว่า นี่คงเป็นอุบายของกอฎีเจ้าเล่ห์คนนี้อย่างแน่นอน เขาจึงไปหากอฎี แล้วตบแก้มเขาสุดแรง จนหมวกประจำตำแหน่งหลุดกระเด็น พลางกล่าวว่า “ข้าแต่ผู้พิพากษาที่เคารพยิ่ง หากคู่กรณีของข้านำเงิน 20 ดีนาร์ ท่านจงรับแทนข้าด้วยเถิด เงินดังกล่าว หะลาลสำหรับท่าน “ ว่าแล้วก็เดินออกจากไป
โดย Mazlan Muhammad