Category: บทความ

ความหมายอัลกุรอานซูเราะฮฺ ลุกมาน โองการ 12-19

12. และโดยแน่นอน เราได้ให้ฮิกมะฮฺ แก่ลุกมานว่า จงขอบพระคุณต่ออัลลอฮฺ และผู้ใดขอบคุณแท้จริงเขาก็ขอบคุณตัวของเขาเอง และผู้ใดปฏิเสธแท้จริงอัลลอฮฺนั้นทรงร่ำรวยและทรงได้รับการสรรเสริญ

13. และจงรำลึกเมื่อลุกมานได้กล่าวแก่บุตรของเขา โดยสั่งสอนเขาว่า “โอ้ลูกเอ๋ย เจ้าอย่าได้ตั้งภาคีใดๆต่ออัลลอฮฺ เพราะแท้จริงการตั้งภาคีนั้นเป็นความผิดอย่างมหันต์โดยแน่นอน

14. และเราได้สั่งการมนุษย์เกี่ยวกับบิดามารดาของเขา โดยมีมารดาของเขาได้อุ้มครรภ์เขาอ่อนเพลียลงครั้งแล้วครั้งเล่า และการหย่านมของเขาในระยะเวลาสองปี เจ้าจงขอบคุณข้า และบิดามารดาของเจ้า ยังเรานั้นคือการกลับไปสู่

15. และถ้าเขาทั้งสองบังคับเจ้าให้ตั้งภาคีต่อข้า โดยที่เจ้าไม่มีความรู้ในเรื่องนั้น เจ้าอย่าได้เชื่อฟังปฏิบัติตามเขาทั้งสอง และจงอดทนอยู่กับเขาทั้งสองในโลกนี้ด้วยการทำความดีและจงปฏิบัติตามทางของผู้ที่กลับไปสู่ข้า และยังเรานั้นคือทางกลับของพวกเจ้า ดังนั้น ข้าจะบอกแก่พวกเจ้าในสิ่งที่พวกเจ้าได้กระทำไว้

16.โอ้ลูกเอ๋ย แท้จริง (หากว่าความผิดนั้น) มันจะหนักเท่าเมล็ดผักสักเมล็ดหนึ่ง มันจะซ่อนอยู่ในหิน หรืออยู่ในชั้นฟ้าทั้งหลายหรืออยู่ในแผ่นดิน อัลลอฮฺก็จะทรงนำมันออกมาแท้จริง อัลลอฮฺเป็นผู้ทรงเมตตา ผู้ทรงรอบรู้ยิ่ง

17. โอ้ลูกเอ๋ย เจ้าจงดำรงไว้ซึ่งการละหมาดและจงใช้กันให้กระทำความดี และจงห้ามปรามกันให้ละเว้นการทำความชั่ว และจงอดทนต่อสิ่งที่ประสบกับเจ้า แท้จริง นั่นคือส่วนหนึ่งจากกิจการที่หนักแน่น มั่นคง

18. และเจ้าอย่าหันแก้ม (ใบหน้า) ของเจ้าให้แก่ผู้คนอย่างยะโส และอย่าเดินไปตามแผ่นดินอย่างไร้มารยาท แท้จริง อัลลอฮฺ มิทรงชอบทุกผู้หยิ่งจองหอง และผู้คุยโวโอ้อวด

19.และเจ้าจงก้าวเท้าของเจ้าพอประมาณและจงลดเสียงของเจ้าลง แท้จริง เสียงที่น่าเกลียดยิ่งคือเสียง (ร้อง) ของลา

ลุกมานคือใคร ?

• คือบุคคลที่อัลลอฮฺกล่าวถึงในอัลกุรอาน และเป็นชื่อซูเราะฮฺลำดับที่ 31
• ลุกมานเป็นทาสชาวเอธิโอเปีย มีอาชีพเป็นช่างไม้ (ความเห็นของ Ibnu Abbas)
• ลุกมานเป็นชาวซูดาน มีร่างกายที่แข็งแรง อัลลอฮฺทรงประทานฮิกมะฮฺ(วิทยปัญญา)แก่เขา แต่ไม่แต่งตั้งเขาให้เป็นนบี (ความเห็นของ Said bin Musayyab)
• ลุกมานเป็นทาสที่ศอลิหฺ ไม่ใช่นบี มีริมฝีปากหนา เท้าใหญ่และเป็นผู้ตัดสินคดี (ผู้พิพากษา) ชาวบะนีอิสรออีล (ความเห็นของ Mujahid) ในสมัยนบีดาวูด
• เจ้านายเคยสั่งใช้ให้ลุกมาน เชือดแพะตัวหนึ่งและให้เขาเก็บเนื้อที่ดีที่สุดจำนวน 2 ชิ้น ลุกมานจึงเก็บลิ้นและหัวใจ พอเวลาผ่านไประยะหนึ่ง เจ้านายได้สั่งให้เขาเชือดแพะอีกตัวหนึ่งพร้อมสั่งให้เก็บเนื้อที่ไม่ดีที่สุดจำนวน 2 ชิ้น ลุกมานจึงเก็บลิ้นและหัวใจ เช่นเดียวกัน เมื่อเจ้านายถามเหตุผลของการกระทำดังกล่าว ลุกมานจึงตอบว่าไม่มีอวัยวะอื่นใดที่ประเสริฐสุดมากกว่าลิ้นและหัวใจ ถ้าหากทั้งสองอยู่ในสภาพดี และไม่มีอวัยวะอื่นใดที่ชั่วช้ามากกว่าลิ้นและหัวใจ หากทั้งสอง อยู่ในสภาพที่ชั่วร้าย

คุณสมบัติของลุกมานอัล-หะกีม

• เป็นคนที่ศอลิห
• อัลลอฮฺทรงประทานฮิกมะฮฺให้แก่เขา ซึ่งทำให้เขามีสติปัญญาอันเฉียบแหลม มีความรู้ที่ลุ่มลึก และมีคำพูดที่เต็มไปด้วยสาระและความหมาย
• มีอะกีดะฮฺที่ถูกต้อง เข้าใจในศาสนา
• ฐานสำคัญของการอบรมลูก

1. ฐานแห่งอะกีดะฮฺ

2. ฐานแห่งอิบาดะฮฺ

3. ฐานแห่งคุณธรรมจริยธรรม

จากรากฐานทั้ง 3 ประการดังกล่าวข้างต้น ลุกมานได้สั่งเสียแก่ลูกให้ยึดมั่นคำสอน 10 ประการดังนี้

1) จงอย่าตั้งภาคีต่ออัลลอฮฺ
มาตรการและแนวปฏิบัติ

• พ่อแม่ต้องสั่งสอนและอบรมลูกให้มีอะกีดะฮฺที่ถูกต้อง มอบความรักต่ออัลลอฮฺ รักท่านนบี วงศ์วานของท่านนบี และรักการอ่านอัลกุรอาน ดังหะดีษที่รายงานโดยอัต-เฏาะบะรอนี ความว่า “ท่านจงอบรมบรรดาลูกๆของท่านใน 3 ประการ คือให้มีความรักต่อนบีของพวกท่าน ให้มีความรักต่อวงศ์วานของนบี และให้มีความรักในการอ่านอัลกุรอาน”
• การอะซานและอิกอมะฮฺแก่ทารกแรกเกิด
• จงเปิดหูลูกน้อยของท่านด้วยคำกล่าวว่า “ลาอิลาฮะ อิลลัลลอฮฺ (ไม่มีพระเจ้าอื่นใดนอกจากอัลลอฮฺ)” (รายงานโดยอัล-หากิม)
• การป้องกันกลลวงและภัยคุกคามจากชัยฏอนด้วยวิธีการดังนี้ :

* อ่านดุอาก่อนมีเพศสัมพันธ์กับภรรยา
* ดุอาให้แก่ลูก
* อ่านซูเราะฮฺอิคลาศ อัลฟะลัก และอันนาส พร้อมเป่าทั่วร่างกายของลูก
* ระมัดระวังไม่ให้ลูกออกจากบ้านในเวลาค่ำคืนโดยเฉพาะช่วงพลบค่ำเพราะช่วงดังกล่าวญินมักกระจายเพ่นพ่านเป็นจำนวนมาก(ความหมายหะดีษรายงานโดยอัล-บุคอรี)
* หลีกเลี่ยงจากความเชื่อและประเพณีที่นำไปสู่ชิรกฺ อาทิ ความเชื่อในโชคลาง เวทมนต์ ไสยศาสตร์ หมอดู ประเพณีต่างๆที่นิยมปฏิบัติช่วงตั้งครรภ์และหลังคลอดที่ขัดกับอิสลาม ความเชื่อในการตั้งชื่อที่มีผลต่อสุขภาพเด็ก
* ไม่เชื่อในสิ่งปาฏิหาริย์ของนวนิยายอันไร้สาระ ความเชื่อในภูตผี ปีศาจ

2) จงทำความดีต่อพ่อแม่
มาตรการและแนวปฏิบัติ

• ลูกไม่สามารถทดแทนบุญคุณของพ่อได้เว้นแต่เขาเจอพ่อในสภาพที่เป็นทาส และเขาจ่ายค่าตัวของพ่อพร้อมทั้งปล่อยพ่อเป็นไท (หะดีษ)
• ลูกต้องทำความดีต่อแม่มากกว่าพ่อถึง 3 เท่า (ความหมายจากหะดีษ)
• เชื่อฟังพ่อแม่ตราบใดที่ท่านไม่สั่งใช้ให้กระทำสิ่งที่ขัดกับหลักการอิสลาม
• พ่อแม่ต้องให้ความยุติธรรมต่อบรรดาลูกๆแม้กระทั่งสิ่งเล็กๆน้อยๆ เช่นการจุมพิต การมอบของขวัญ การซื้อเสื้อผ้าและเครื่องแต่งกายเป็นต้น พ่อแม่ไม่ควรเป็นต้นเหตุให้บรรดาลูกๆ ต้องเนรคุณและมีเรื่องบาดหมางระหว่างกันเนื่องจากความไม่ยุติธรรมและความลำเอียงของพ่อแม่
• ห่างไกลจากการเป็นลูกเนรคุณ ที่มีสัญญานต่างๆ 33 ประการ ดังนี้

1. ทำให้พ่อแม่เสียใจหรือเสียน้ำตาเนื่องจากคำพูด การกระทำหรือพฤติกรรม
2. ตะคอก ทะเลาะวิวาทหรือขึ้นเสียงต่อหน้าพ่อแม่
3. กล่าวคำว่า “อุฟ” ดื้อหรือไม่ทำตามคำสั่งใช้ของพ่อแม่
4. หน้าบูดบึ้ง ขมวดคิ้ว แสดงไม่พอใจพ่อแม่
5. มองพ่อแม่ด้วยหางตา หรือมองด้วยสายตาแสดงความไม่พอใจ
6. สั่งใช้พ่อแม่ทำสิ่งที่ไม่ใช่หน้าที่ของท่าน เช่น ซักเสื้อผ้าของเรา หุงหาอาหาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งยามท่านแก่ชรา แต่ถ้าหากทั้งสองยินดีให้ความช่วยเหลือด้วยความสมัครใจก็ไม่ถือว่าเนรคุณ แต่ลูกๆ ควรตอบแทนด้วยการขอบคุณและดุอาแก่ท่านทั้งสองตลอดเวลา
7. ตำหนิอาหารที่เตรียมโดยคุณแม่ การกระทำเช่นนี้ มีความผิด 2 ประการ ประการแรก ฝ่าฝืนสุนนะฮฺท่านนบี(ขอความสันติสุขจงมีแด่ท่าน) เพราะท่าน นบีฯไม่เคยตำหนิอาหารเลย หากท่านชอบ ท่านก็จะทานอาหารนั้น หากท่านไม่ชอบ ท่านจะไม่ทานโดยไม่ตำหนิอะไรเลย ประการที่สอง แสดงกิริยามารยาทที่ไม่ดีต่อคุณแม่
8. ไม่ช่วยเหลือพ่อแม่ทำงานบ้าน เช่น ซักเสื้อผ้า หุงอาหาร เลี้ยงดูน้องๆ เป็นต้น
9. ตัดคำพูดของพ่อแม่ กล่าวหาพ่อแม่ว่าพูดโกหกหรือโต้เถียงกับพ่อแม่
10. ไม่ปรึกษาหารือพ่อแม่ ไม่ขออนุญาตพ่อแม่ยามออกนอกบ้านหรือเที่ยวตามบ้านเพื่อน
11. ไม่ขออนุญาตยามเข้าห้องนอนพ่อแม่
12. ชอบเล่าเรื่องที่สร้างความไม่สบายใจแก่พ่อแม่
13. ทำลายชื่อเสียงหรือนินทาพ่อแม่ลับหลัง
14. แช่งหรือด่าพ่อแม่ทั้งทางตรงหรือทางอ้อม ด่าพ่อแม่ทางตรงคือด่าพ่อแม่ต่อหน้าทั้งสอง ส่วนด่าพ่อแม่ทางอ้อมคือการที่เราด่าพ่อแม่เพื่อนของเราและเพื่อนคนนั้นก็ด่าพ่อแม่เรากลับ ดังนั้นคำด่าของเพื่อนเราเปรียบเสมือนเราด่าพ่อแม่โดยทางอ้อมเพราะเราเป็นต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนด่าพ่อแม่เรา
15. นำพาสิ่งหะรอมเข้ามาในบ้าน เช่น เครื่องดนตรี ทำให้พ่อแม่พลอยรับความไม่ดีจากสิ่งหะรอมนั้นด้วย
16. กระทำสิ่งหะรอมต่อหน้าพ่อแม่ เช่น สูบบุหรี่ ฟังเพลง ไม่ละหมาด ไม่ลุกขึ้นเมื่อทั้งสองปลุกให้ตื่นละหมาด
17. ทำให้ชื่อเสียงพ่อแม่ด่างพร้อยเพราะการกระทำของเรา เช่น เมื่อลูกๆชอบลักเล็กขโมยน้อย ติดยาเสพติด เล่นการพนัน ซิ่งมอเตอร์ไซค์ ทำให้พ่อแม่ต้องอับอายหรือเสียชื่อเสียงไปด้วย
18. ทำให้พ่อแม่ยากลำบาก บางครั้งพ่อแม่ต้องระเหเร่ร่อนตามหาลูกๆที่หนีออกจากบ้านหรือต้องขึ้นลงโรงพักเพื่อให้ประกันลูกๆที่กระทำผิดกฎหมายซึ่งสร้างความลำบากแก่พ่อแม่เป็นอย่างยิ่ง ทำให้พ่อแม่เสียเวลาและเงินทองเพื่อเป็นธุระแก่ลูกรัก
19. ออกจากบ้านหรือเที่ยวบ้านเพื่อนเป็นเวลานาน ทำให้พ่อแม่เป็นห่วง บางทีพ่อแม่ต้องการความช่วยเหลือจากลูกหรือประสบกับความยากลำบากและเหน็ดเหนื่อยจากการทำงานหนัก แต่ลูกๆกำลังสนุกสนานกับเพื่อนๆที่สถานเริงรมย์หรืองานเลี้ยงฉลองในโอกาสต่างๆ
20. ชอบให้พ่อแม่ทำโน่นทำนี่เป็นประจำ ให้ซื้อของเป็นประจำ และไม่รักษาสิ่งของที่พ่อแม่ซื้อ คะยั้นคะยอพ่อแม่ซื้อสิ่งของที่แพงๆทั้งที่พ่อแม่มีรายได้ที่ไม่เพียงพอ
21. รักภรรยาหรือสามีมากกว่าพ่อแม่ ทะเลาะกับพ่อแม่เนื่องจากภรรยาหรือสามีที่ไม่ดี อ่อนโยนต่อภรรยาหรือสามี แต่แข็งกร้าวต่อหน้าพ่อแม่
22. ปลีกตัวจากพ่อแม่ ไม่อาศัยอยู่พร้อมกันกับพ่อแม่โดยเฉพาะยามที่ทั้งสองแก่เฒ่า
23. ลูกบางคนรู้สึกอับอายหรือกระดากใจที่จะแนะนำพ่อแม่ให้คนอื่นรู้จัก บางครั้งก็ไม่ยอมรับเป็นพ่อแม่ของตนเองเนื่องจากต้องการปิดบังรากเหง้าของตนเอง
24. ตบตีหรือทำร้ายพ่อแม่
25. ให้พ่อแม่พำนักที่บ้านพักคนชราหรือสถานสงเคราะห์คนชราโดยที่ลูกๆไม่ยอมดูแลและปรนนิบัติพ่อแม่ เรามักได้ยินว่าพ่อแม่มีความสามารถเลี้ยงลูก 10 คนได้ แต่บางทีลูกทั้ง 10 คน ไม่สามารถดูแลปรนนิบัติพ่อแม่ได้
26. ไม่ให้ความสำคัญต่อกิจการของพ่อแม่ ไม่แนะนำหรือตักเตือนพ่อแม่ยามที่ทั้งสองผิดพลาดหรือกระทำบาป
27. ตระหนี่ขี้เหนียวและไม่ยอมใช้จ่ายแก่พ่อแม่แต่ชอบแสดงตนเป็นคนใจกว้างยามเข้าสังคมกับเพื่อนๆ
28. ชอบทวงบุญคุณที่ได้กระทำต่อพ่อแม่ ทั้งๆที่พ่อแม่ไม่เคยทวงบุญคุณของตนเองที่ได้กระทำต่อลูกๆเลย
29. ขโมยทรัพย์สินเงินทองของพ่อแม่ หลอกใช้เงินของพ่อแม่
30. ชอบทำตัวงอแงจนเกินเหตุ ทำให้พ่อแม่ไม่สบายใจ เช่น เวลาป่วยไข้ก็มักจะทำไม่สบายจนเกินเหตุ เป็นต้น
31. ทิ้งพ่อแม่อาศัยที่บ้านตามลำพัง โดยที่ตนเองอาศัยที่อื่นโดยไม่ขออนุญาตพ่อแม่ก่อน
32. ลูกบางคนตั้งภาวนาให้พ่อแม่ห่างไกลให้พ้นจากตัวเอง โดยเฉพาะเมื่อพ่อแม่ป่วยเป็นโรคหรือแก่ชรา
33. ลูกบางคนยอมแม้กระทั่งต้องฆ่าพ่อแม่เนื่องจากความโกรธเคือง เมาหรือหวังมรดกของพ่อแม่

3) จงเจริญรอยตามกลุ่มผู้ศรัทธาและบรรดาผู้ได้รับทางนำ
มาตรการและแนวปฏิบัติ

• คบเพื่อนที่ดี ห่างไกลจากเพื่อนที่ไม่ดี
• บุคคลย่อมมีนิสัยและมีพฤติกรรมที่เหมือนกับเพื่อนผู้ใกล้ชิดของเขา ดังนั้นท่านจึงมองเพื่อนผู้ใกล้ชิดของเขา ท่านก็จะรู้นิสัยที่แท้จริงของบุคคลนั้น (หะดีษรายงานโดยอัต-ติรมีซีย์)
• ระมัดระวังแนวคิด คำสอนหรือทฤษฎีที่คิดค้นโดยบรรดาผู้ปฏิเสธอัลลอฮฺ ไม่ให้เข้ามามีอิทธิพลต่อความคิดของลูกๆ เช่นทฤษฎีวิวัฒนาการของดาร์วินที่เชื่อว่ามนุษย์มีต้นกำเนิดมาจากลิง ทฤษฎีของซิกส์มัน ฟรอยด์ที่พยายามเกี่ยวโยงพฤติกรรมของมนุษย์กับเซ็กส์ ทฤษฎีแม็คคิววิลลี่ที่สอนให้มนุษย์ทำอะไรด้วยวิธีการใดก็ได้ ถ้าหากมีวัตถุประสงค์ที่ดี (ดังกรณีหวยบนดิน การเปิดบ่อนคาสิโนเพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจ หรือการใช้วิชามารเพื่อเอาชนะการเลือกตั้ง เป็นต้น)
• ศึกษาและปฏิบัติตามแนวทางของผู้ที่อัลลอฮฺทรงประทานฮิดายัต เช่น บรรดานบี บรรดาเศาะฮาบะฮฺ บรรดาศอลิฮีน เป็นต้น “เศาะฮาบะฮฺของฉันเปรียบเสมือนดวงดาว ท่านจะพบกับทางนำตราบใดที่ท่านยึดมั่นปฏิบัติตามดาวดวงใดดวงหนึ่งในจำนวนดวงดาวเหล่านั้น” (รายงานโดยอัล-บัยฮะกีย์) อิบนุ มัสอูด กล่าวว่า ใครก็ตามที่ต้องการเอาเยี่ยงอย่าง ก็จงปฏิบัติตามเยี่ยงอย่างของบรรดาเศาะฮาบะฮฺของท่านนบีมูฮำมัด (ขอความสันติสุขจงมีแด่ท่าน)
• ระมัดระวังและสอดส่องพฤติกรรมของลูกมิให้ตกเป็นเหยื่อของการลอกเลียนต้นแบบอันจอมปลอม อาทิ ดารานักแสดง นักร้อง นักกีฬาที่มีประวัติด่างพร้อย สื่อลามกอนาจาร สื่ออิเล็กโทรนิกส์ทั้งหลาย เว็บไซต์ แช็ตรูม มือถือ เป็นต้น พ่อแม่ต้องรู้เท่าทันโลกและรู้เท่าทันลูกด้วย

4) การซึมซับและปลูกฝังความรอบรู้ของอัลลอฮฺและการตรวจสอบของพระองค์  
มาตรการและแนวปฏิบัติ

• ปลูกฝังในความรอบรู้ของอัลลอฮฺที่ครอบคลุมทั้งสิ่งที่เปิดเผยและซ่อนเร้น
• ปลูกฝังในความสำคัญของอิคลาศ
• ปลูกฝังการสอบสวนของอัลลอฮฺในทุกกิจการของมนุษย์
• การตักเตือนลูกในเรื่อง การลักเล็กขโมยน้อย การไม่ยอมรับผิด การพูดจาโกหก การรังแกพี่น้องด้วยกัน
• พ่อแม่ต้องหมั่นเล่าเรื่องแก่ลูกๆเกี่ยวกับความเกรงกลัวต่ออัลลอฮฺของบรรดาบรรพชนที่ทรงคุณธรรม(สะลัฟศอลิหฺ)

5) จงดำรงละหมาด
มาตรการและแนวปฏิบัติ

• “ท่านทั้งหลายจงสั่งใช้ลูกๆของท่านให้ดำรงละหมาดเมื่อเขามีอายุครบ 7 ขวบ และจงเฆี่ยนตี (หากพวกเขาไม่ละหมาด) เมื่ออายุครบ 10 ขวบ และจงแยกเตียงนอน (ให้พวกเขานอนในห้องส่วนตัวต่างหาก)” (รายงานโดยฮากิม)
• พ่อแม่ควรเป็นแบบอย่างที่ดีสำหรับลูกในการดำรงละหมาด
• การอบรมลูกๆให้มีความสัมพันธ์กับมัสยิดตลอดเวลา
• การปลูกฝังให้ลูกๆรักษาละหมาดทั้งฟัรฎูและสุนัตต่างๆ โดยเฉพาะละหมาดก่อนหลังละหมาดฟัรฎู ละหมาดฎูฮา ละหมาดหลังเที่ยงคืน และละหมาดวิตรฺ

6) จงใช้กันให้กระทำความดีและจงห้ามปรามกันให้ละเว้น การทำความชั่ว
มาตรการและแนวปฏิบัติ

• ปลูกฝังให้ลูกๆทำแต่ความดีและเผยแผ่ความดีสู่มวลมนุษย์
• ช่วยเหลือสนับสนุนในกิจการความดีและการตักวา ไม่ช่วยเหลือสนับสนุนในกิจการที่นำไปสู่อบายมุขและการล่วงละเมิด
• ปลูกฝังในมารยาทการเชิญชวนสู่ความดีและการห้ามปรามความชั่วร้าย
• อิสลามส่งเสริมการทำความดีและมีมารยาทที่ประเสริฐต่อมนุษย์ และถือว่ามนุษย์คือพี่น้องที่มาจากบิดามารดาคนเดียวกัน
• อิสลามส่งเสริมให้กระทำความดีต่อสิ่งแวดล้อม ต้นไม้ สิงสาราสัตว์ สิ่งของสาธารณะ และถือว่าบุคคลที่ประเสริฐสุดคือบุคคลที่สร้างคุณประโยชน์แก่มวลมนุษย์มากที่สุด
• จงระวังการห้ามปรามและการยับยั้งความชั่วร้ายที่อาจก่อความชั่วร้ายหรือภัยที่รุนแรงกว่า

7) จงอดทนต่อสิ่งที่ประสบกับเจ้า
มาตรการและแนวปฏิบัติ

• การอดทนมี 3 ประเภท คือ การอดทนต่อความทุกข์ยากที่ประสบ การอดทนเพื่อกระทำสิ่งฏออัต และการอดทนไม่กระทำสิ่งต้องห้ามหรืออบายมุข
• อิบาดัตทุกประการมีผลตอบแทนที่อัลลอฮฺกำหนดไว้อย่างแน่นอน เว้นแต่การอดทน (ศอบัร) “แท้จริงผู้อดทนนั้นจะได้รับการตอบแทนรางวัลของพวกเขาอย่างสมบูรณ์โดยประมาณการไม่ได้” (ความหมายจากสูเราะฮฺ อัซ-ซุมัร : 10)
• ลักษณะการศอบัรฺที่ดี คือ การศอบัรฺในช่วงแรกที่ประสบความทุกข์ยาก

8) อย่าหยิ่งยะโส โอ้อวด และดูถูกคนอื่น
มาตรการและแนวปฏิบัติ

• ปลูกฝังลูกๆให้รู้จักขอบคุณอัลลอฮฺในความดีที่ได้รับ เช่น เรียนเก่ง มีหน้าตาน่ารัก ความสุขสบายที่ได้รับ
• ให้โอกาสลูกๆ คบเพื่อนในวัยเดียวกันอย่างสร้างสรรค์
• ปลูกฝังการให้ทานและให้ความช่วยเหลือแก่คนยากจน คนอนาถา
• การหยิ่งยะโส คือ การปฏิเสธความจริง และการดูถูกคนอื่น
• “จะไม่มีสิทธิเข้าสวรรค์สำหรับผู้หยิ่งยะโสแม้เพียงน้อยนิดเท่าเมล็ดผักก็ตาม” (หะดีษรายงานโดยอบู ดาวูด)
• การปลูกฝังนิสัยการอ่อนน้อมถ่อมตน
• รู้จักตักเตือนลูกๆ อย่างเหมาะสม และถูกต้องตามกาลเทศะ

9) จงก้าวเท้าพอประมาณ
มาตรการและแนวปฏิบัติ

• ปลูกฝังมารยาทการเดินในอิสลาม
• ปลูกฝังนิสัยพอประมาณ ความพอดี
• ปลูกฝังให้ยึดมั่นแนวคิดสายกลาง ไม่สุดโต่ง สุดขอบ รู้จักเดินบนเส้นทางชีวิตด้วยความพอดี
• ปลูกฝังนิสัยประหยัดอดออม ไม่สุรุ่ยสุร่าย และไม่ตระหนี่ขี้เหนียว
• สร้างความพร้อมแก่ลูกๆที่จะเผชิญหน้ากับชีวิตในอนาคตอันหลากหลาย อย่างเท่าทัน และมีสติ
• อัลลอฮฺทรงปรานีแก่ผู้ที่รู้จักประมาณตนในศักยภาพของตนเอง

10) จงลดเสียงของเจ้า
มาตรการและแนวปฏิบัติ

• ปลูกฝังมารยาทการพูดและการทักทาย
• การลดเสียงขณะพูด เป็นส่วนหนึ่งของคุณลักษณะของผู้ถ่อมตน
• ปลูกฝังในคำสอนของอิสลามที่ว่าด้วยการรักษาลิ้น
• บุคคลย่อมไม่สามารถเป็นนักพูดที่ดี ตราบใดที่เขาไม่สามารถยกระดับการเป็นนักฟังที่ดี

ลูกคือ :

• แก้วตาดวงใจ
• บททดสอบ
• ศัตรูผู้เป็นสุดที่รัก
• ผู้ที่สามารถเพิ่มพูนความดีของพ่อแม่ยามที่ท่านทั้งสองเสียชีวิตแล้ว
• ลูกทุกคนเกิดมาในสภาพบริสุทธ์ พ่อแม่ต่างหากที่เป็นผู้ทาสีให้เป็นยิว คริสเตียน หรือมาญูซี(ลัทธิบูชาไฟ)
• พ่อแม่ควรรู้ว่า การอบรมสั่งสอนคือการให้ ดังนั้นบุคคลไม่สามารถที่จะให้ในสิ่งที่ตนไม่มี
• ครอบครัวคุณภาพ สื่อคุณภาพ พื้นที่คุณภาพและการศึกษาคุณภาพ มีส่วนสำคัญยิ่งในการเสริมสร้างลูกศอลิหฺ ดังนั้นทุกฝ่ายจึงต้องร่วมมือกัน ไม่ใช่มอบภาระให้แก่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง ดังกลอนอาหรับกล่าวไว้ความว่า “อาคารหลังหนึ่งจะไม่สามารถสร้างแล้วเสร็จอย่างสมบูรณ์ได้ ถ้าหากคุณเป็นผู้สร้างเพียงผู้เดียว แต่คนอื่นพากันทุบทิ้งทำลาย”

---

เขียนโดย อ. มัสลัน มาหะมะ
สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์ วิทยาลัยอิสลามยะลา

ราชวงศ์ออตโตมาน ตระกูลสูงศักดิ์ที่ถูกโค่นบัลลังก์ และถูกเนรเทศขับไล่ไสส่งออกจากประเทศ ต้องระเหเร่ร่อน ถูกหยามเหยียด ชนิดที่ไม่มีเลือดขัตติยาตระกูลใดในโลกเคยประสบชะตากรรมเฉกนี้

สิ่งที่พรรคประชาชนสาธารณะ CHP ของกามาล อะตาเติร์ก กระทำต่อราชวงศ์ออตโตมาน เป็นสิ่งที่ไม่มีผู้ใดเคยทำ ไม่ว่าจะเป็นกาฟิร มะยูซี หรือยิว

ไม่มีในประวัติศาสตร์ว่ามีกาฟิรใดกระทำต่อบรรพบุรุษของตน เหมือนกับที่พรรคนี้กระทำต่อลูกหลานของสุลต่านมุฮัมมัด ฟาติห์

พวกเขาเนรเทศ ขับไล่ไสส่งราชสกุลเหล่านี้ในยามราตรี ในชุดลำลอง ไปยังประเทศยุโรป

บุตรและภริยาสุลต่าน ต่อรองว่า ขอให้เนรเทศไปยังจอร์แดน อียิปต์ หรือซีเรียได้ไหม อย่าเนรเทศไปยังยุโรปเลย

แต่คำสั่งจากตะวันตกเด็ดขาดชัดเจน ไม่มีข้อแม้ ให้เนรเทศไปยังยุโรปเท่านั้น เพื่อต้องการแก้แค้นให้สาแก่ใจ และเหยียดหยามศักดิ์ศรีให้ถึงที่สุด

พวกเขาจึงเนรเทศราชสกุลเหล่านั้น บางส่วนก็ถูกส่งไปยังเทสซาโลนิกีในกรีซ ถิ่นที่เคยเป็นภูมิลำเนาของยิว บางส่วนก็ถูกส่งตัวไปยังยุโรป

พวกเขาเนรเทศสุลต่านวะฮีดุดดีน สุลต่านคนสุดท้ายของราชวงศ์ออตโตมาน พร้อมภริยาไปยังฝรั่งเศส ในตอนกลางคืน พร้อมกับได้ยึดทรัพย์สินทั้งหมด ให้ไปเพียงตัวเปล่าในชุดลำลอง ไม่มีเงินติดตัวแม้แต่สตางค์แดงเดียว

มีคำบอกเล่าว่า ลูกๆของสุลต่านได้ปิดหน้าปิดตาออกขอทานในกรุงปารีส เพื่อปิดบังไม่ให้คนรู้จัก

ในขณะที่สุลต่านเสียชีวิต ทางโบสถ์ของฝรั่งเศสได้ยึดศพท่านไว้เพื่อประกันหนี้ที่ท่านติดค้างอยู่กับห้างร้านต่างๆ ชาวมุสลิมที่นั่นจึงรวบรวมเงินจ่ายหนี้ดังกล่าว และนำศพใส่โลง ส่งไปฝังยังประเทศซีเรีย

หลังจากนั้น 20 ปี มีบุคคลแรกที่ออกตามหาพวกเขา นั่นคือ ชะฮีดนายกรัฐมนตรีอัดนาน แมนเดรส แห่งตุรกี ที่ได้เดินทางไปยังฝรั่งเศสเพื่อตามหาพวกเขาเหล่านั้น

เมื่อถึงไปยังฝรั่งเศส ก็ได้สอบถามถึงที่อยู่ของพวกเขา อัดนาน แมนเดรส กล่าวถามไปทั่วว่า บอกที่อยู่บิดามารดาของฉันหน่อย

ในที่สุด อัดนาน แมนเดรส ได้ไปถึงยังหมู่บ้านเล็กๆในกรุงปารีส ตรงไปที่สถานที่ล้างจานของโรงงานแห่งหนึ่ง จึงได้พบกับราชินีชาฟีเกาะฮ์ ภริยาสุลต่านอับดุลหะมีดที่ 2 ซึ่งมีอายุได้ 85 ปี และเจ้าหญิงอาอีชะฮ์ ธิดาสาว อายุ 60 ปี ทำงานล้างจานอยู่ในโรงงานนั้นด้วยค่าจ้างเพียงเล็กน้อย !

อัดนาน แมนเดรส ถึงกับร่ำไห้ด้วยความสงสาร พร้อมกับจูบมือของเลือดขัตติยาทั้งสอง

เจ้าหญิงอาอีชะฮ์จึงถามขึ้นว่า ท่านเป็นใคร
อัดนาน แมนเดรส ตอบว่า ผมเป็นนายกรัฐมนตรีตุรกีครับ
ได้ยินดังนั้น นางก็วางจานลง พลางกล่าวว่า ลูกเอ๋ย ไปอยู่ไหนมา ทำไมจึงได้มาช้านัก

ด้วยความดีใจอย่างที่สุด นางถึงกับเป็นลมหมดสติไปในเวลานั้นทันที

อัดนาน แมนเดรส กลับมายังแองการ่า กล่าวกับ ยะลาล บิยาร ว่า ฉันจะออกกฎหมายนิรโทษกรรม และนำตัวมารดากลับมายังตุรกี

ตอนแรก ยะลาล บิยาร ก็คัดค้าน แค่เมื่อเห็นความตั้งใจอย่างแน่วแน่ของแมนเดรส ก็ยินยอม แต่มีเงื่อนไขว่า ให้กลับได้เฉพาะธิดาเท่านั้น ไม่รวมบุตรชายของสุลต่านอับดุลหะมีดและสุลต่านวะฮีดุดดีน

อัดนาน แมนเดรส ได้กลับไปยังปารีส นำตัวราชินีชะฟีเกาะฮ์และเจ้าหญิงอาอีชะฮ์กลับสู่ตุรกี ส่วนบรรดาบุตรชาย ได้กลับตุรกีในยุคที่นัจมุดดีน อัรบะกาน ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีและได้ออกกฎหมายนิรโทษกรรมให้แก่ท่านเหล่านั้น

หลังจากถูกปฏิวัติ ข้อหาส่วนหนึ่งที่อัดนาน แมนเดรส ถูกกล่าวหา ได้แก่ การขโมยสมบัติชาติไปอุปการะเลี้ยงดูราชินีและธิดาของสุลต่าน

ทั้งๆที่ในความเป็นจริง ทุกครั้งในวันอีด อัดนาน แมนเดรส จะไปเยี่ยมราชินีชะฟีเกาะฮ์และเจ้าหญิงอาอีชะฮ์ พร้อมจูบมือและมอบเงินส่วนตัวจากเงินเดือนของตนเอง ให้แก่ทั้งสองท่านๆ ละ 10,000 ลีร่า

ชะฮีดอัดนาน แมนเดรส ถูกประหารชีวิตในวันที่ 17 กันยายน 1961

หลังจากนั้นเพียงวันเดียว ในวันที่ 18 กันยายน 1961 มีคนไปพบศพของราชินีชะฟีเกาะฮ์และเจ้าหญิงอาอิชะฮ์ เสียชีวิตอยู่ในสภาพสุยูดในขณะละหมาด…

ขอให้อัลลอฮ์เมตตา และรับความเป็นชะฮีดของท่านอัดนาน แมนเดรส วีรบุรุษแห่งออตโตมานด้วยเทอญ

ขอให้อัลลอฮ์เมตตาสายสกุลสุลต่านออตโตมานทุกท่าน ที่ยอมสละบัลลังก์ อำนาจวาสนา และยศถาบรรดาศักดิ์…เพียงเพื่อพิทักษ์รักษาอัลอักซอ ไว้จนวินาทีสุดท้ายของบัลลังก์คอลีฟะฮ์ออตโตมาน ที่สืบทอดมายาวนานกว่า 600 ปี …

---

เขียนโดย Ghazali Benmad

ชีอะฮฺอิสมาอีลียะฮฺได้ไปตั้งรกรากที่มอร็อกโค โดยการเผยแผ่คำสอนของ อะบูอับดุลลอฮฺ อัชชีอีย์พวกเขาได้รับอิทธิพลจากรุสตัม บินหุเซ็น ผู้สถาปนาอาณาจักรเกาะรอมิเฏาะฮฺที่เยเมน ทั้งอิสมาอีลียะฮฺและเกาะรอมิเฏาะฮฺ ต่างถือว่า อิสมาอีล บินญะฟัรอัศศอดิก เป็นอิมาม หาใช่มูซา อัลกาซิม อิมามคนที่ 7 ตามความเชื่อของชีอะฮฺอิมาม 12

ลูกหลานของมัยมูน อัลก็อดดาหฺ (ยิวจากเมืองกูฟะฮฺ) ชื่อว่า อุบัยดิลลาฮฺ บินหุเซ็น บินอะหฺมัด บินอับดุลลอฮฺ บินมัยมูนอัลก็อดดาหฺ ได้สถาปนารัฐอิสมาอีลียะฮฺที่มอร็อกโคพร้อมอ้างตนเองเป็นอิมามมะฮฺดี เขายังแอบอ้างว่า ตนเองเป็นลูกหลานที่สืบเชื้อสายมาจากอิสมาอีล บินญะฟัรอัศศอดิก

เพื่อให้การเผยแผ่ลัทธินี้ได้รับการยอมรับจากประชาชนทั่วไป เขาจึงเรียกอาณาจักรตนเองว่า ฟาฏิมียะฮฺ ทั้งๆที่เขาสืบเชื้อสายยิว แต่ก็ได้รับการตอบรับจากผู้คนทั่วไป โดยเฉพาะในกลุ่มมุสลิมที่ไม่ค่อยได้รับการศึกษาทางศาสนา ลัทธินี้ได้ขยายอิทธิพลไปยังแอฟริกาเหนือ จนกระทั่งสามารถยึดครองอิยิปต์ในปีฮ.ศ. 359 ภายใต้การนำของอัลมุอิซ ลิดีนิลลาฮฺ อัลอุบัยดี และกลายเป็นต้นกำเนิดของ
อาณาจักรอุบัยดิยูน ซึ่งมีบทบาทสำคัญในการบูรณะและพัฒนาเมืองไคโรและสร้างมัสยิดอัลอัซฮัร

ในช่วงดังกล่าว พวกเขาได้เผยแพร่หลักคำสอนอันบิดเบือน การด่าทอเศาะฮาบะฮฺ อุตริกรรม จนกระทั่งสิ่งอบายมุขและพฤติกรรมไร้จริยธรรมทั้งหลายได้แพร่กระจายไปทั่วทุกหย่อมหญ้า นอกจากนี้ พวกเขายังเข่นฆ่าอุละมาอฺซุนนะฮฺ มีผู้นำบางคนของพวกเขาแอบอ้างตนเองเป็นพระเจ้า

เพื่อสนับสนุนการเผยแผ่ของลัทธินี้ พวกเขาได้สร้างมัสยิดมากมาย ลัทธินี้สามารถปกครองอิยิปต์ แผ่ขยายไปถึงเมืองชามและดินแดนส่วนหนึ่งในหิญาซนาน 200 ปี จนกระทั่งจอมทัพเศาะลาฮุดดีน อัลอัยยูบีย์สามารถปราบปรามลัทธินี้ได้สำเร็จเมื่อปี ฮ.ศ. 567 อิยิปต์จึงปลอดจากเชื้อร้ายของลัทธิชีอะฮฺอิสมาอีลิยะฮฺนับแต่นั้นมา

ส่วนลัทธิที่ 3 คือชีอะฮฺอิมาม 12 พวกเขาได้สร้างสิ่งอุตริกรรมทางศาสนาที่ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าชีอะฮฺทั้ง 2 ลัทธิที่ได้กล่าวมา เพียงแต่พวกเขาศรัทธาต่ออัลลอฮฺ เราะซูล และการฟื้นคืนชีพ แต่ก็ได้ต่อเติมเสริมแต่งคำสอนอิสลามไว้อย่างมากมายจนไม่หลงเหลือเคัาเดิมของศาสนา ส่วนหนึ่งของบรรดาแกนนำของพวกเขาได้สร้างความสัมพันธ์ทางเครือญาติกับชนชั้นปกครองของเปอร์เซียและอิรัก ด้วยวิธีนี้ พวกเขาจึงสามารถครองอำนาจแถบเปอร์เซียระหว่าง ฮ.ศ. 261- ฮ.ศ.389 (128ปี) มีอำนาจในแผ่นดินอิรักระหว่าง ฮ.ศ. 317 – ฮ.ศ 369 (52 ปี) และครองอำนาจแถบเมืองหะลับ (เมืองชาม) ระหว่างปี ฮ.ศ. 333 – ฮ.ศ. 392 (59 ปี)

ชีอะฮฺกลุ่มนี้ถือเป็นกลุ่มที่อยู่เบื้องหลังสำคัญที่ทำให้อาณาจักรอับบาสียะฮฺล่มสลายในปี ฮ.ศ. 334 และสามารถยึดกรุงแบกแดดนานนับ 100 ปี จนกระทั่งในปี ฮ.ศ. 447 ชาวซะลาญิเกาะฮฺสายซุนนะฮฺสามารถยึดคืนอิรักจากการปกครองของชีอะฮฺ และเมืองอิรักถูกปกครองโดยชาวซุนนะฮฺอีกครั้ง

ในช่วงชีอะฮฺเรืองอำนาจ พวกเขาได้แสดงความเกลียดชังต่ออุละมาอฺซุนนะฮฺอย่างเข้ากระดูกดำ มีการเขียนข้อความด่าทอบรรดาเศาะฮาบะฮฺตามผนังมัสยิด โดยเฉพาะการสาปแช่งท่านอะบูบักร์และอุมัร์ในคุตบะฮฺ

อาจกล่าวได้ว่า ฮิจเราะฮฺศักราชที่ 4 ถือได้ว่าเป็นศตวรรษแห่งการเรืองอำนาจของชีอะฮฺโดยแท้จริง

ชีอะฮฺอิมาม 12 เถลิงอำนาจแถบอิหร่านและอิรัก ส่วนหนึ่งก็ยึดครองประเทศทางตอนเหนือของอิหร่านและอัฟกานิสถาน ส่วนหนึ่งมีอำนาจแถบเมืองหะลับ (ซีเรีย) ส่วนชีอะฮฺเกาะรอมิเฏาะฮฺ ก็สถาปนารัฐชีอะฮฺแถบภาคเหนือของคาบสมุทรอาหรับ ดินแดนหิญาซ ดามัสกัสและเยเมน ในขณะที่อาณาจักรอุบัยดิยูนหรือฟาฏิมียะฮฺ ก็ปกครองประเทศอิสลามแถบแอฟริกา รวมทั้งบางส่วนในฟิลัสฏีน ซีเรียและเลบานอน

ในปลายศตวรรษที่ 4 ฮิจเราะฮฺ อาณาจักรชีอะฮฺเกาะรอมิเฏาะฮฺก็ถึงคราวอวสาน และกลางศตวรรษที่ 5 ฮิจเราะฮฺ (ปี 447) อาณาจักรบะนีบูวัยฮฺที่ปกครองอิรักก็สิ้นอำนาจลง ในขณะที่ชีอะฮฺอิสมาอีลียะฮฺก็เสื่อมอำนาจในช่วงกลางศตวรรษที่ 6 (567ฮ.ศ.) โลกอิสลามได้กลับเข้าสู่อ้อมอกของชาวซุนนะฮฺอีกครั้ง ถึงแม้ชีอะฮฺอิมาม 12 ยังแผ่อิทธิพลในอิหร่านและอิรัก แต่ก็อ่อนกำลังมากและไม่สามารถสถาปนาเป็นรัฐอิสระได้

เรื่องราวทำท่าจะไปด้วยดี จนกระทั่งในปี ฮ.ศ. 907 (ต้นฮิจเราะฮฺศักราชที่ 10) มีชายชาวเปอร์เซียนามว่า อิสมาอีล อัศเศาะฟะวีย์ ได้ประกาศสถาปนารัฐอัศเศาะฟะวียะฮฺในอิหร่าน ท่ามกลางหยาดเลือดและซากศพของพี่น้องชาวซุนนะฮฺ เขาได้สร้างรัฐอันธพาลนี้ด้วยอำนาจเผด็จการ รัฐนี้ได้กลายเป็นหอกข้างแคร่ที่สร้างความเดือดร้อนแก่อาณาจักรอุษมานียะฮฺและประเทศอิสลามใกล้เคียงอย่างมาก พวกเขาได้ทำสัญญาลับกับกองทัพโปรตุเกสเพื่อโจมตีอาณาจักรอุษมานียะฮฺ จนกระทั่งสามารถยึดครองส่วนหนึ่งของอิรักและได้เผยแพร่อะกีดะฮฺชีอะฮฺเข้าไปยังดินแดนแถบนี้

ความขัดแย้งและสงครามระหว่างเศาะฟะวียะฮฺและอาณาจักรอุษมานียะฮฺได้ปะทุขึ้นอย่างต่อเนื่องนานกว่า 2 ศตวรรษ จนกระทั่งอาณาจักรเศาะฟะวียะฮฺสิ้นอำนาจลงเมื่อปี ฮ.ศ. 1148

หลังจากนั้น ถึงคราวอาณาจักรอุษมานียะฮฺประสบกับความอ่อนแอ ดินแดนแถบอิหร่านก็มีการผลัดเปลี่ยนผู้นำที่สืบเชื้อสายมาจากเปอร์เซีย แต่ผู้นำทุกคนต่างก็จงรักภักดีต่อประเทศมหาอำนาจจากยุโรปขณะนั้น โดยเฉพาะอังกฤษ ฝรั่งเศสและรัสเซีย

ในปีฮ.ศ. 1193 อิหร่านถูกปกครองโดยกษัตริย์ชีอะฮฺ เชื้อสายเปอร์เซียนามว่า มุฮัมมัด ฟาญาร์ ถึงแม้พระองค์เป็นชีอะฮฺอิมาม 12 แต่ก็เป็นบุคคลที่ไม่ยึดมั่นกับคำสอนชีอะฮฺมากนัก ราชวงศ์นี้มีอำนาจสืบทอดกันมาจนถึงปี ฮ.ศ. 1343 ก็ถูก ริฎอ ปาห์เลวียึดอำนาจด้วยการสนับสนุนจากรัฐบาลอังกฤษ เขาได้สถาปนาตนเองเป็นกษัตริย์พร้อมขนานนามตนเองว่า ชาห์แห่งอิหร่าน ต่อมาพระองค์เกิดความขัดแย้งกับรัฐบาลอังกฤษ เป็นเหตุให้ นายมุฮัมมัด บินริฎอ ปาห์เลวี ซึ่งเป็นพระโอรสได้ยึดอำนาจและสถาปนาตนเองเป็นชาห์แห่งอิหร่านแทนเมื่อ ปี ฮ.ศ. 1359 (ค.ศ. 1941)

ชาห์ปาเลวี คนที่ 2 ได้ครองราชย์และเป็นกษัตริย์แห่งอิหร่านเรื่อยมาจนกระทั่งปี ฮ.ศ. 1399 (ค.ศ.1979) อิหม่ามโคไมนี่ได้นำคลื่นมหาชนปฏิวัติระบอบนี้ได้สำเร็จ ภายใต้การปฏิวัติที่(แอบ)ใช้ชื่อว่า การปฏิวัติอิสลามอิหร่าน พร้อมสถาปนาประเทศเป็น สาธารณรัฐอิสลามอิหร่าน ท่ามกลางแสดงความยินดีจากมุสลิมทั่วทุกมุมโลก โดยเฉพาะผู้มีวิญญาณของนักเคลื่อนไหวอิสลามที่ใฝ่ฝันการหวนกลับของระบบคิลาฟะฮฺและรัฐอิสลามที่ยึดเจตนารมณ์อิสลามเป็นหลักในการปกครองและบริหารจัดการประเทศ

นี่คือภาพย่อเรื่องราวของชีอะฮฺรอฟิเฎาะฮฺจากจุดเริ่มต้นจนกระทั่งปัจจุบัน

เป็นที่ประจักษ์ชัดว่า ลัทธินี้ไม่มีภารกิจหลักอื่นใดนอกจากเป็นพลังปฏิปักษ์ที่สั่นคลอนอาณาจักรอิสลามเท่านั้น ตลอดระยะเวลาในประวัติศาสตร์ พวกเขาไม่เคยสร้างปัญหาใดๆ กับศัตรูอิสลาม ไม่ว่ากองทัพครูเสด รัสเซีย อังกฤษ ฝรั่งเศส โปรตุเกส หรือแม้กระทั่งกองทัพตาตาร์และมองโกเลีย สิ่งที่เราพบเห็นมาโดยตลอดคือ ลัทธินี้มีความสัมพันธ์อันแนบแน่นและสร้างความร่วมมืออย่างใกล้ชิดกับอริราชศัตรูของประเทศอิสลามมาโดยตลอด

ผู้เขียนกล้าฟันธงเช่นนี้ ไม่ได้หมายความว่า เราจะเอาโทษรุ่นลูกรุ่นหลาน เนื่องจากความผิดพลาดของบรรพบุรุษ เราไม่ได้เหมารวมว่า ในเมื่อบรรพบุรุษทำผิดแล้ว บรรดาลูกหลานก็ทำผิดเช่นกัน แต่สิ่งที่อยากให้ท่านผู้อ่านคิดตามก็คือ การวิเคราะห์ปัญหาต่างๆ เราจำเป็นต้องมองที่รากเหง้าของปัญหานั้นๆ และรากเหง้าของแต่ละปัญหาคือหลักอะกีดะฮฺ แนวคิดและหลักสูตร หากประเด็นเหล่านี้มีความเหมือนกัน ต่อให้ฉายซ้ำเป็นร้อยๆ ภาคและใช้ระยะเวลานานนับศตวรรษ สุดท้ายก็มีฉากอวสานและบทสรุปที่ใกล้เคียงกัน เช่นเดียวกันกับรอฟิเฎาะฮฺยุคนี้กับยุคก่อน ซึ่งต่างก็มีหลักอะกีดะฮฺ แนวคิดและหลักสูตรที่มาจากแหล่งเดียวกัน ตราบใดที่ลัทธินี้ยังมีความเชื่อว่าอิมามจะต้องมาจากวงศ์ตระกูลเฉพาะ อิมามเป็นบุคคลพิเศษที่ไม่กระทำบาป(มะอฺศูม) ตราบใดที่ยังมีความเชื่อว่าเศาะฮาบะฮฺเป็นผู้ทรยศหักหลังและเป็นกลุ่มชนที่ชั่วร้ายที่สุด ตราบใดที่ยังด่าทอเศาะฮาบะฮฺและสาปแช่งภรรยานบีซึ่งเป็นมารดาของบรรดาผู้ศรัทธา ตราบใดที่ยังมีความเชื่อว่าอัลกุรอานในปัจจุบันและซุนนะฮฺยังไม่สมบูรณ์ ตราบใดที่ยังมีความเชื่อมั่นในหลักตะกียะฮฺ และเชื่อว่าการโกหกปลิ้นปล้อนเป็นเก้าในสิบส่วนของศาสนา ตราบนั้นเราก็ไม่สามารถหวังดีและคิดเชิงบวกกับลัทธินี้ ประโยคเดียวที่เป็นข้อสรุปในเรื่องนี้ก็คือ บรรพบุรุษเป็นยังไง บรรดาลูกหลานก็เป็นยังงั้น สำนวนไทยๆ มักพูดสั้นๆ ว่า ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น นั่นเองครับ

(ต่อ) อันตรายของรอฟิเฎาะฮฺ

อัลลอฮฺได้กล่าวความว่า “ท่านทั้งหลาย จงเล่าเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นในอดีต เพื่อพวกเขาจะได้ไตร่ตรอง” (อัลอะรอฟ : 176)

ดังนั้นวัตถุประสงค์ที่แท้จริงของการบอกเล่าเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในอดีตนั้น เพื่อต้องการให้เราคิดทบทวนเป็นอุทาหรณ์และบทเรียน หาไม่แล้ว มันก็ไม่ต่างกับนวนิยายปรำปราที่ไม่สามารถนำสาระประโยชน์ใดๆ เลย

การเล่าเรื่อราวของรอฟิเฎาะฮฺในอดีต ก็มีวัตถุประสงค์หลักเพียงประการเดียวคือใช้เหตุการณ์ในอดีตเป็นเครื่องมือทำความเข้าใจปัจจุบัน และคาดการณ์ล่วงหน้าว่าเรื่องราวจะจบลงกันอย่างไร เพราะบทละครเดียวกันที่ประพันธ์โดยคนๆ เดียวกัน ถึงแม้จะมีการแสดงซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่า ก็จะมีเค้าโครงเรื่องและมีตอนอวสานที่เหมือนกัน

เราได้ทราบมาแล้วว่า หลังจากที่หะซัน อัลอัสกะรีย์เสียชีวิตไป ชีอะฮฺเกิดภาวะ “ตีบตันทางการเมือง” พวกเขาได้เริ่มแยกเป็นก๊กเป็นเหล่าตามความบิดเบือนของแต่ละกลุ่ม ซึ่งกลุ่มที่ใหญ่ที่สุดคือลัทธิชีอะฮฺอิมาม 12 แต่ก็ยังมีหลายกลุ่มที่เกิดมาช่วงนี้ และกลุ่มที่สร้างอันตรายแก่ประชาชาติมุสลิมมากที่สุด คงไม่มีใครเกินกลุ่มลัทธิอิสมาอีลียะฮฺ ซึ่งเป็นลัทธิชีอะฺฮฺสุดโต่งที่อุละมาอฺซุนนะฮฺส่วนใหญ่เห็นว่าเป็นกลุ่มที่พ้นสภาพจากอิสลามโดยสิ้นเชิง พวกเขาถูกเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า กลุ่มบาฏินียะฮฺที่เชื่อว่าหลักชะรีอะฮฺมีทั้งเนื้อหาที่สามารถเข้าใจอย่างตรงไปตรงมาตามตัวบท แต่ในอีกแง่หนึ่งเป็นเพียงสัญลักษณ์ที่จำเป็นต้องถอดรหัสโดยผู้รู้ที่พวกเขายอมรับเท่านั้น เช่นเดียวกันกับอัลกุรอานและหะดีษที่มีเนื้อหาที่ซ่อนเร้นอยู่ ดังนั้นพวกเขาไม่ละหมาด ไม่ออกซะกาต ไม่ศิยาม ไม่ถือศีลอดและไม่ปฏิบัติตามหลักศาสนบัญญัติอื่นๆ เหมือนชาวซุนนะฮฺทั่วไป แต่พวกเขามีวิธีถอดรหัสคำสอนเหล่านี้ตามอารมณ์ใฝ่ต่ำของพวกเขาเอง

ลัทธินี้ เริ่มต้นมาจากยิวจากเมืองกูฟะฮฺคนหนึ่งชื่อ มัยมูน อัลก็อดดาหฺ ที่เสแสร้งรับอิสลามแต่เกลียดชังอิสลามอยู่เต็มอก เขาได้เข้าไปตีสนิทกับมุฮัมมัด บินอิสมาอีล บินญะอฺฟัรอัศศอดิก ซึ่งท่านอิสมาอีล บินญะฟัรท่านนี้ มีศักดิ์เป็นพี่ชายของมูซา อัลกาซิม (อิมามคนที่ 7) ในฐานะเป็นลูกชายคนโต ท่าน จึงมีสิทธิ์เป็นอิมามแทนพ่อ แต่อิสมาอีลเสียชีวิตตั้งแต่อิมามญะฟัรยังมีชีวิตอยู่ ตำแหน่งอิมามจึงตกเป็นของมูซา อัลกาซิม

ลัทธินี้จึงกุเรื่องว่า ความจริงแล้วอิสมาอีลไม่ตาย เขาจะกลับมาฟื้นคืนชีพใหม่ตามความเชื่ออันบิดเบือน และเขาคืออิมามมะฮฺดีผู้เป็นที่รอคอย ลัทธินี้จึงถูกขนานนามว่า อิสมาอีลียะฮฺหรืออัลบาฏินียะฮฺตามที่ได้กล่าวมา

มัยมูน อัลก็อดดาหฺได้ออกอุบายวางแผนระยะยาวเพื่อทำลายอิสลามจากภายใน เขาได้ตั้งชื่อลูกชายคนโตของเขาชื่อว่า มุฮัมมัด และได้สั่งเสียว่าต่อไปนี้ให้ตั้งชื่อลูกหลานของเขาให้เหมือนกับชื่อลูกหลานของมุฮัมมัด บินอิสมาอีลที่มาจากอาลุลบัยต์ เมื่อเวลาผ่านไป ชาวยิวกลุ่มนี้ได้แอบอ้างว่าต้นตระกูลของตนเองมาจากอาลุลบัยต์ ซึ่งตำแหน่งอิมามหลังจากนี้ต้องมาจากต้นตระกูลของตนเอง ไม่ใช่มาจากตระกูลของมูซาอัลกาซิม บินญะฟัรอัศศอดิก

หลังจากนั้น ทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนอันสกปรกนี้ บรรดาลูกหลานของมัยมูน อัลก็อดดาหฺ ได้สถาปนาลัทธิใหม่ที่แอบอ้างอิสลาม ทั้งๆที่อิสลามไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับลัทธิเพี้ยนนี้เลย พวกเขาเชื่อว่า อัลลอฮฺสามารถสิงเข้าไปในตัวตนของอิมาม พวกเขาจึงเชื่อว่าอิมามคือพระเจ้า พวกเขายังเชื่อเรื่องเวียนว่ายตายเกิด การฟื้นขึ้นใหม่ของอิมามที่เสียชีวิตแล้ว ภารกิจหลักของพวกเขาช่วงนี้คือการลอบฆ่าบรรดาอุละมาอฺซุนนะฮฺ

ซ้ำร้ายยิ่งกว่านี้ เมื่อพวกเขาสามารถจับมือกับกลุ่มลุทธิคลั่งชาติชาวเปอร์เซียที่เคียดแค้นอิสลามเป็นทุนเดิม ทำให้แผนสกปรกนี้ดำเนินไปอย่างสะดวกโยธิน ความเจ้าเล่ห์เพทุบาย ทรยศหักหลังและพฤติกรรมทรามของชาวยิว ได้ผสมผสานกับไฟอาฆาตแค้นและแรงริษยาของโซโรแอสเตอร์ จนกลายเป็นเนื้อทองอันเดียวกัน มันคือความชั่วร้ายยกกำลังที่สร้างรอยแผลฉกรรจ์แก่ร่างกายของประชาชาติมุสลิมนับตั้งแต่นั้นมา

ครั้นเวลาผ่านไป เชื้อร้ายเหล่านี้ได้ตกผลึกไปถึงชายคนหนึ่งนามว่า หัมดาน บิน อัชอัษ ซึ่งมีฉายาว่า ก็อรมัฏ ( قرمط แปลว่าผู้มีร่างกายสั้นเตี้ยตามรูปร่างของตนเอง) และกลายเป็นผู้ก่อตั้งลัทธิชีอะฮฺเกาะรอมิเฏาะฮฺ

ลัทธิร้ายนี้เป็นอีกลัทธิหนึ่งที่แยกออกจากลัทธิอิสมาอีลียะฮฺ พวกเขามีความเชื่อว่า ทรัพย์สมบัติและสตรีเป็นของสาธารณะ ทุกคนมีสิทธิ์ครอบครองโดยเท่าเทียมกัน สังคมในสมัยนั้นจึงอุดมด้วยการปล้นสะดม เข่นฆ่า กระทำชำเราสตรีและพฤติกรรมทรามทั้งหลาย

สรุปแล้ว ช่วงกลางศตวรรษที่ 3 ฮิจเราะฮฺนี้ ได้เกิดลัทธิบิดเบือน 3 ลัทธิใหญ่ๆ คือ ชีอะฮฺอิมามิยะฮฺ อิสมาอีลียะฮฺ และเกาะรอมิเฏาะฮฺ แต่ละกลุ่มลัทธิก็อ้างว่ากลุ่มตนคือกลุ่มที่ถูกต้องและเป็นตัวแทนของอาลุลบัยต์ที่แท้จริง แต่ที่น่าสังเกตคือทั้ง 3 ลัทธินี้ไม่เคยมีประวัติเกิดความขัดแย้งรุนแรงถึงขั้นทำสงครามระหว่างกัน แต่ฝ่ายที่โดนรุมทำลายจากลัทธิเหล่านี้คือมุสลิมซุนนะฮฺ ที่น่าแปลกประหลาดมากกว่านี้คือ ลัทธิเหล่านี้ไม่เคยสร้างความลำบากใจแก่ชาวยิว คริสเตียน นักรบตาตาร์ นักรบมองโกเลียที่เคยรุกรานอาณาจักรอิสลามแม้แต่น้อย อาจกล่าวได้ว่าพวกเขาไม่เคยทำสงครามอย่างจริงจังกับชนชาติเหล่านี้เลย และชนชาติเหล่านี้ก็ไม่เคยทำสงครามอย่างจริงจังกับกลุ่มลัทธินี้เช่นกัน กลุ่มเดียวที่กลายเป็นเหยื่อของความโหดร้ายของลัทธิทั้ง 3 และชนชาติเหล่านั้นคือประชาชาติมุสลิมซุนนะฮฺ อัลลอฮุลมุสตะอาน

ถึงกระนั้นก็ตาม ในช่วงเวลาดังกล่าว กลุ่มลัทธิทั้ง 3 นี้ยังไม่สามารถสถาปนารัฐอิสระได้ พวกเขาเป็นเพียงเม็ดทรายในรองเท้าที่คอยสร้างปัญหากับการรุดหน้าของอาณาจักรอิสลามมาโดยตลอด แต่เมื่อถึงปลายศตวรรษที่ 3 ฮิจเราะฮฺและต้นศตวรรษที่ 4 ฮิจเราะฮฺ ทุกอย่างได้เปลี่ยนไป และได้กลายเป็นจุดเริ่มต้นของตำนานแห่งความเศร้าโศกของประชาชาติอิสลามนับแต่นั้นมา

ในกลุ่ม 3 ลัทธินี้ ลัทธิแรกที่สามารถก้าวมีอำนาจทางการเมืองและสถาปนาเป็นอาณาจักรอิสระคือ ลัทธิเกาะรอมิเฏาะฮฺ พวกเขาสถาปนาอาณาจักรเกาะรอมิเฏาะฮฺครั้งแรกที่เยเมน ภายใต้การนำของจอมโหด นายรุสตัม บินหะซัน และสามารถขยายอิทธิพลไปถึงมอร็อกโค แต่ก็ล่มสลายไปในระยะเวลาอันสั้นๆ จนกระทั่งพวกเขาสามารถสถาปนารัฐอิสระอีกครั้งในบริเวณภาคตะวันออกของคาบสมุทรอาหรับแถบบริเวณประเทศบาห์เรนและดินแดนใกล้เคียงในปัจจุบัน ภายใต้การนำของหัมดาน ก็อรมัฏในปี 320 ฮ.ศ.

การกำเนิดรัฐเกาะรอมิเฏาะฮฺแถบบริเวณคาบสมุทรอาหรับ ได้สร้างความเดือดร้อนอันใหญ่หลวงแก่ประชาชาติมุสลิม ด้วยความเชื่อที่ผิดเพี้ยนและการปลูกฝังแนวคิดสุดโต่ง พวกเขาได้เข่นฆ่า ปล้นสะดม ฉุดกระชากสตรีไปทั่วทุกหย่อมหญ้า ที่โหดร้ายที่สุดคือโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นในปี 317 ฮ.ศ. เมื่อพวกเขาบุกไปจู่โจมมัสยิดหะรอมและเข่นฆ่าผู้คนที่กำลังเฏาะวาฟ พร้อมทั้งยึดหินดำ(อัลหะญะรุลอัสวัด) พาไปที่เมืองหลวงของเขาแถบภาคตะวันออกของคาบสมุทรอาหรับ หินดำอยู่ภายใต้ครอบครองของกลุ่มลัทธินี้นานถึง 22 ปี จนกระทั่งถูกส่งคืนไปยังกะอฺบะฮฺอีกครั้งในปี ฮ.ศ. 339
…………..
………….

มีต่อครับ (อาณาจักรอิสมาอีลียะฮฺที่มอร็อกโค และฟาฏิมียะฮฺที่อิยิปต์)

หลังการเสียชีวิตของหะซัน อัสกะรีย์ อิมามคนที่ 11 กลุ่มนี้เกิดภาวะตีบตันทางการเมือง จึงหาทางออกด้วยการสร้างละครอวตารอิมามมะฮฺดีย์ขึ้นมา โดยอุปโลกน์เด็กชายมุฮัมมัด บินหะซันอัสกะรีย์เป็นอิมามมะฮฺดีย์ ตามบทถูกกำหนดไว้ว่าเด็กคนนี้ไม่ตาย เพียงแต่หายตัวในถ้ำสิรด้าบ และจะกลับมาปกครองโลกอีกครั้ง

พวกเขาอ้างว่าท่านนบีฯได้สั่งเสียรายชื่ออิมามทั้ง 12 คนอย่างครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว แต่บรรดาเศาะฮาบะฮฺได้ปกปิดคำสั่งเสียนี้ ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงหุก่มว่าบรรดาเศาะฮาบะฮฺเป็นกาฟิร ยกเว้นจำนวนไม่เกิน 13 คนเท่านั้น พวกเขาจึงเอาระบบที่ว่าด้วยการสืบสันตติวงศ์ของชาวเปอร์เซียมาใช้เป็นกฎมณเฑียรบาลในการแต่งตั้งบรรดาอิมาม และเชื่อว่ากฎนี้เป็นส่วนหนึ่งของคำสอนในศาสนา พวกเขายังเชื่อว่าบรรดาอิมามมีวาจาศักดิ์สิทธิ์ ไร้มลทิน บริสุทธิ์ผ่องแผ้วปราศจากการทำบาปทั้งมวล คำพูดของบรรดาอิมามเทียบเท่าฐานะของอัลกุรอานและหะดีษ คำวินิจฉัยของบรรดาอิมามจึงเป็นที่สิ้นสุดและเป็นต้นกำเนิดของกฎหมายต่างๆ ตามหลักศาสนบัญญัติ อิมามโคไมนี่ได้เคยกล่าวว่า “ความจำเป็นสูงสุดในมัซฮับของเราที่ทุกคนต้องเชื่อถือคือ บรรดาอิมามของเรามีฐานะที่สูงส่งที่ไม่มีใครสามารถบรรลุได้ แม้กระทั่งบรรดามะลาอิกะฮฺผู้ใกล้ชิดและนบีที่ถูกประทานมาก็ตาม” ด้วยเหตุนี้ของพวกเขาจึงทำตนเป็นศัตรูกับเศาะฮาบะฮฺโดยรวม ยกเว้นบางคนที่นับได้เพียงหยิบมือเดียวเท่านั้น

หากถามยิวว่า ใครคือผู้ประเสริฐสุดในศาสนาของพวกท่าน ยิวคงตอบว่าสหายของนบีมูซา หากถามคริสเตียนว่า ใครคือผู้ประเสริฐสุดในศาสนาของพวกท่าน คริสเตียนคงตอบอย่างไม่ลังเลว่าสหายของนบีอีซา แต่หากถามรอฟิเฎาะฮฺว่า ใครคือผู้ที่ชั่วช้าสามานย์ที่สุดในประชาชาติของนบีมุฮัมมัด พวกเขาต้องตอบอย่างทันควันว่า สหายของนบีมุฮัมมัดและภรรยาของท่านแน่นอน

ไม่เพียงบรรดาเศาะฮาบะฮฺเท่านั้น แต่พวกเขายังไม่ยอมรับอุลามะอฺของชาวซุนนะฮฺทุกคน พวกเขาปฏิเสธตำราหะดีษที่ชาวซุนนะฮฺยึดถือ ดังนั้นตำราหะดีษและแหล่งอ้างอิงทางศาสนาต่างๆ ไม่ว่า บุคอรี มุสลิม ติรมีซีย์ นะวาวีย์ อะบูหะนีฟะฮฺ มาลิก ชาฟิอีย์ อิบนุฮัมบัล อิบนุกะษีร วมุฮัมมัด อัลฟาติฮฺ เศาะลาฮุดดีน อัยยูบี และคนอื่นๆ จึงไม่มีคุณค่าใดๆ และไม่อยู่ในสารบบของอารยธรรมอิสลามตามทัศนะของพวกเขาแม้แต่น้อย

ประการเดียวที่เป็นแหล่งอ้างอิงอันศักดิ์สิทธิ์ของพวกเขาก็คือ คำพูดของบรรดาอิมาม ทั้งที่มาจากคำพูดของอิมามเองหรือมีการกล่าวอ้างว่าเป็นคำพูดของอิมาม และด้วยอาศัยแหล่งเดียวนี้ คำสอนของพวกเขาจึงอุดมด้วยอุตริกรรมทางศาสนามากมาย ทั้งในประเด็นอะกีดะฮฺ อิบาดะฮฺ มุอามะลาต และอัคลาก

เรื่องราวต่างๆที่อุปโลกน์ขึ้นมาไม่ว่าเรื่องตะกียะฮฺ การฟื้นคืนชีพบนโลก จุดยืนต่อเศาะฮาบะฮฺ และภรรยาท่านนบี ความเชื่อที่ว่าด้วยอัลกุรอานถูกบิดเบือน อะกีดะฮฺที่อคติกับอัลลอฮฺ อุตริกรรมที่กุโบร์ สถานบูชาในพิธีกรรมต่างๆ รวมทั้งบิดอะฮฺวันที่ 10 มุฮัรรอม และอื่นๆอีกมากมายร้อยพันประการล้วนแล้วมาจากคำพูดของบรรดาอิมามที่อยู่เหนือการพิสูจน์และพิจารณาตามหลักวิชาการทั่วไป

นี่คือเสี้ยวหนึ่งของความเชื่อของลัทธิชีอะฮฺอิมาม 12 ซึ่งยังมีสารพัดความเชื่อที่แตกหน่อแยกกอ ออกไปเป็นลัทธิต่างๆ โดยเฉพาะยุคที่เรียกว่า ยุคแห่งการตีบตันทางการเมืองของกลุ่มรอฟิเฎาะฮฺซึ่งเกิดขึ้นกลางศตวรรษที่ 3 ฮิจเราะฮฺภายหลังการเสียชีวิตของ หะซัน อัลอัสกะรีย์

นับแต่นั้นมา ตำรับตำราต่างๆ ตาม
แนวคิดนี้ จึงถูกเขียนมามากมาย เพื่อผดุงแนวคิดของตนและเผยแพร่ไปยังดินแดนแถบเปอร์เซียโดยเฉพาะและประเทศในโลกอิสลามโดยรวม ถึงกระนั้นก็ตาม พวกเขายังไม่สามารถสร้างรัฐเป็นของตนเอง จนกระทั่งปลายศตวรรษที่ 3 ฮ. และต้นศตวรรษที่ 4 ฮ. ประวัติศาสตร์อิสลามได้ถลำเข้าไปสู่จุดที่อันตรายสุดๆ ทั้งนี้เนื่องจากลัทธินี้ได้ก่อร่างสถาปนารัฐเป็นของตนเองในดินแดนต่างๆที่อยู่ภายใต้การปกครองของอาณาจักรอิสลาม และได้วิวัฒนาการเป็นหอกข้างแคร่ที่คอยทิ่มแทงความเจริญเติบโตของอาณาจักรอิสลามตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

ประชาชาติอิสลามถูกผลักไสไล่ส่งสู่ก้นเหวที่เต็มไปด้วยภยันตรายโดยฝีมือของกลุ่มลัทธิที่แอบอ้างว่ารักและเชิดชูวงศ์วานนบีที่สุด

ติดตามเรื่อยๆ ครับ

เมื่อหามุกเดิมๆไม่ได้ กลุ่มนี้จึงสรรหาวาทกรรมใหม่เพื่อยืดอายุในการเดินหน้าตามแผนการณ์ที่ได้วางไว้ ตัวละครใหม่ที่ได้รับการเลือกเฟ้นให้ปรากฎบนเวทีช่วงนี้คือ อิมามมะฮฺดีย์ และบุคคลที่เหมาะสมที่จะได้รับการสวมโขนอิมามมะฮฺดีย์ก็คือชายน้อย อายุ 5 ขวบ ที่หายตัวลึกลับพร้อมๆกับนวนิยายภาคแปลกพิศดารซึ่งเต็มไปด้วยอิทธิฤทธิ์อภินิหารพิลึกกึกกือชนิดหนังละครบทอภินิหารต่างๆ ต้องชิดซ้ายไปเลย ส่วนเนื้อหาจะมีความตื่นเต้นเร้าใจเพียงใด ท่านผู้อ่านสามารถค้นอ่านในตำราที่เกี่ยวข้องได้ไม่ยากเย็น

มหากาพย์อิมามมะฮฺดีย์ตามความเชื่อของกลุ่มนี้ จึงกลายเป็นที่มาของหลักคำสอนที่บิดเบือนและผิดเพี้ยนจากคำสอนของอิสลามที่ถูกต้อง และนี่คือแกนคำสอนของลัทธิชีอะฮฺอิมาม 12 ที่แผ่อิทธิพลอย่างกว้างขวางในโลกมุสลิมปัจจุบัน
พวกเขาเชื่อว่าอิมามมี 12 ท่านเท่านั้นคือ
1) อะลี บินอะบูฏอลิบ
2) หะซัน บินอะลี
3) หุเซ็น บินอะลี
4) อะลี ไซนุลอาบิดีน
5) มุฮัมมัด อัลบากิร
6) ญะฟัร อัศศอดิก
7) มูซาอัลกาซิม
8) อะลี อัรริฎอ
9) มุฮัมมัด อัลเญาววาด
10) อะลี อัลฮาดี
11) หะซัน อัสกะรีย์
และ 12) มุฮัมมัด บินหะซันอัสกะรีย์

การจำกัดอิมามเพียง 12 ท่านถือเป็นปัญหาอันใหญ่หลวงและเป็นชนักปักหลังที่คอยทิ่มแทงลัทธินี้ตลอดเวลา เพราะพวกเขาเริ่มนับอิมามคนแรกจากท่านอะลี หาใช่เราะซูลุลลอฮฺไม่ และเป็นที่ทราบกันดีว่าอะลีได้รับการแต่งตั้งเป็นเคาะลีฟะฮฺหลังจากที่เราะซูลุลลอฮฺเสียชีวิตไปแล้ว เกือบ 26 ปี เป็นไปได้หรือที่อะลีคนเดียวจะแบกรับสาสน์แห่งอิสลามทั้งหมดเพื่อถ่ายทอดให้แก่วงศ์วาน ช่วงเวลาของการเกิดภาวะสูญญากาศทางผู้นำนี้ ท่านผู้อ่านลองคิดดูว่า ใครเล่าที่เป็นอิมามของประชาชาติมุสลิม ใครเล่าที่โบกสะบัดธงอิสลามให้ขจรขจายไปทั่วทุกมุมโลก การเป็นยุคที่ประเสริฐสุดของประชาชาตินี้ตามคำบอกเล่าของเราะซูลุลลอฮฺถูกลอยแพอย่างโดดเดี่ยวไร้ผู้นำถึงระดับนี้เชียวหรือ

แต่ถ้ารวมเราะซูลุลลอฮฺเป็นอิมามคนแรก ละครเรื่องนี้ก็คงจบตั้งแต่ต้น เพราะจะไปจบสิ้นไปที่อิมามคนที่ 11 เท่านั้น แสดงว่าอิมามมะฮฺดียังไม่เกิดขึ้นบนโลกนี้ ซึ่งก็ขัดแย้งกับหลักอะกีดะฮฺของลัทธินี้

ในเมื่อพวกเขาเกิดภาวะความอับจนและเจอทางตันไม่ว่าในมิติทางศาสนาและปัญญา พวกเขาจึงไม่มีช่องทางอื่นยกเว้นมิติที่ 3 มาหักล้างกันและกลายเป็นตัวกำกับทิศทางความอยู่รอดของตนเอง นั่นคือมิติแห่งอารมณ์ใฝ่ต่ำและกิเลสตัณหา
ลัทธินี้มีความเชื่อว่า อิมามสิ้นสุดลงที่อิมามคนที่ 12 เท่านั้น เขาผู้นี้คืออิมามมะฮฺดีย์ผู้ถูกรอคอย และเป็นคนเดียวกันกับเด็กชายมุฮัมมัด บินหะซันอัสกะรีย์ ที่เชื่อกันว่าเขาไม่ตาย แต่ไปปลีกวิเวกแค่ 40 วันเท่านั้น เมื่อเวลาล่วงผ่านไป ก็เขียนบทใหม่ว่าเป็น 40 เดือน 40 ปี จนกระทั่งมีการแบ่งช่วงการหายตัวเป็น 2 ช่วงด้วยกัน คือการหายตัวแบบชั่วคราวและการหายตัวอย่างยาว การหายตัวในช่วงแรกเพราะสาเหตุมาจากกลัวกับการไล่ล่าของรัฐบาลอับบาสิยะฮฺ ทั้งๆที่ในตำราอ้างว่าเด็กคนนี้มีอิทธิฤทธิ์ผิดมนุษย์มนา ขนาดอยู่ในครรภ์มารดาและช่วงคลอดออกมาลืมตาดูโลกก็ผิดวิสัยมนุษย์ธรรมดาแล้ว ครั้นพอคลอดออกมา ก็มีมะลาอิกะฮฺคอยปกป้องจากเพทภัยทั้งปวง แต่เหตุไฉนกลับต้องซุกซ่อนหลบภัยเข้าไปในถ้ำสิรด้าบนานกว่า 1000 ปีมาแล้ว ปัจจุบันลัทธินี้มีประเทศที่เข้มแข็งและมีกองกำลังทางทหารที่มีประสิทธิภาพคอยปกป้อง ซึ่งมีศักยภาพพอที่จะรักษาความปลอดภัยแก่อิมามมะฮฺดีได้ จึงน่าจะปรากฎตัวได้แล้ว

แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่เห็นโผล่มาสักที
ท่านผู้อ่านเคยได้ยินนวนิยายแนวอวตารในศาสนาไหนบ้างที่มีผู้คนรอคอยการกลับมาของผู้นำนานนับพันปีเหมือนคำสอนที่ปรากฎในลัทธินี้

แนวคิดเรื่องอิมามะฮฺ(การเป็นผู้นำ) การอวตารลงมาของอิมามมะฮฺดี จุดยืนต่ออัลกุรอาน หะดีษ บรรดเศาะฮาบะฮฺและภรรยาท่านนบี ความเชื่อในความบริสุทธิ์ของบรรดาอิมาม ได้กลายเป็นปัจจัยสำคัญที่เกิดคำสอนอันบิดเบือนต่างๆ ซึ่งได้รับการหลอมรวมจากศาสนายิว คริสเตียน โซโรแอสเตอร์ พุทธ ฮินดู พราหมณ์ หรือแม้กระทั่งศาสนายุคอิยิปต์โบราณหรือยุคกรีกโรมันในอดีตกาล คำสอนเหล่านี้ถูกคลุกเคล้าผสมผสานกับคำสอนอิสลามจนกลายเป็นเนื้อเดียวกันอย่างแยกไม่ออก ทั้งๆ ที่อิสลามไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคำสอนอันบิดเบือนเหล่านี้เลย แม้กระทั่งอิมามทั้ง 12 คนก็ไม่เคยมีหลักอะกีดะฮฺและชะรีอะฮฺที่ผิดเพี้ยนจากคำสอนของอิสลามแม้แต่น้อย

มีต่อครับ

ท่านมุฮัมมัด อัลบากิรได้เสียชีวิตปี ฮ.ศ. 114 ลูกชายของท่านคนหนึ่งชื่อ ญะฟัร อัศศอดิก ถือเป็นอุละมาอฺที่ยิ่งใหญ่ ท่านได้ยืนหยัดบนหลักอะกีดะฮฺและชะรีอะฮฺตามครรลองของบรรดาเศาะฮาบะฮฺและตาบิอีนทุกประการ

ในช่วงปลายราชวงศ์อุมะวียะฮฺ เกิดขบวนการโค่นล้มรัฐบาลนำโดยกลุ่มตระกูลอับบาสียะฮฺซึ่งได้รับการสนับสนุนจากกลุ่มที่แปรพักต์ออกจากซัยด์ บินอะลีซัยนุลอาบิดีน ด้วยการใช้แผนแยกกันเดินร่วมกันตี ทำให้พวกเขาสามารถโค่นล้มราชวงศ์อุมะวียะฮฺได้สำเร็จเมื่อปี ฮ.ศ.132 แต่อาศัยความเจนจัดทางการเมืองที่เหนือกว่า ทำให้อะบุลอับบาส อัสสัฟฟาหฺชิงความได้เปรียบสถาปนาตนเองเป็นเคาะลีฟะฮฺ และหลังจากที่เขาเสียชีวิต อะบูญะอฺฟัร อัลมันศูร น้องชายของอะบุลอับบาสได้รับการแต่งตั้งเป็นเคาะลีฟะฮฺแทน และได้กลายเป็นต้นกำเนิดของราชวงศ์อับบาสียะฮฺในเวลาต่อมา สร้างความไม่พอใจแก่กลุ่มแนวร่วมที่เคยเคียงบ่าเคียงไหล่โค่นล้มรัฐบาลมาตั้งแต่ต้น กลุ่มนี้ต้องการให้ลูกหลานของท่านอะลี บินอะบีฏอลิบเป็นเคาะลีฟะฮฺ พวกเขาจึงรวมตัวปฏิวัติรัฐบาลโดยใช้ชื่อว่า อัฏฏอลิบิยยูน (มาจากอะลี บินอะบูฏอลิบ) เพื่อประกาศจุดยืนที่อยู่ฝ่ายตรงกันข้ามกับอับบาสิยยูน (มาจากอับบาส บินอับดุลมุฏฏอลิบ ผู้เป็นศักดิ์เป็นอาของนบี)

ญะอฺฟัร อัศศอดิกได้เสียชีวิตเมื่อปี 148 ท่านมีลูกชายที่อาลิมเช่นกันชื่อ มูซา อัลกาซิมซึ่งได้เสียชวิตในปี 183 หลังจากนั้น มูซาอัรริฎอลูกชายของอัลกาซิมขึ้นเป็นทายาทรับช่วงต่อ
สมัยการปกครองของเคาะลีฟะฮฺอัลมะมูน ท่านได้ดำเนินนโยบายเรียกคะเเนนนิยมกับกลุ่มอัฏฏอลิบิยยูน เพื่อลดกระแสการต่อต้านรัฐบาล เขาจึงแต่งตั้งมูซา อัรริฎอเป็นผู้สืบทายาทเคาะลีฟะฮฺ ทำให้ฝ่ายของราชวงศ์อับบาสียะฮฺไม่พอใจมาก และเป็นเหตุให้อััรริฎอเสียชีวิตอย่างมีเงื่อนงำ กลุ่มอัฏฏอลิบิยยูนจึงกล่าวหาเคาะลีฟะฮฺอัลมะมูนว่าเป็นผู้อยู่เบื้องหลังนี้ การปฏิวัติจึงปะทุขึ้นมาเป็นระลอกๆอีกครั้ง

เวลาผ่านไป สถานการณ์ได้คลี่คลายในระดับหนึ่ง แต่แนวคิดเพื่อโค่นล้มรัฐบาลอับบาสียะฮฺยังเป็นไฟสุมขอนที่รอวันเวลาปะทุขึ้นได้ทุกเมื่อ พวกเขาเปรียบเสมือนพรรคการเมืองที่มีเป้าหมายชิงอำนาจจากรัฐบาลกลางเท่านั้น ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับประเด็นข้อปลีกย่อยความขัดแย้งด้านอะกีดะฮฺและชะรีอะฮฺแต่อย่างใดเลย

เป็นที่น่าสังเกตว่า แนวคิดในการโค่นล้มรัฐบาลกรุงแบกแดด ได้รับความสนใจจากชาวเปอร์เซียเป็นอย่างยิ่ง เพราะนับตั้งแต่การล่มสลายของอาณาจักรเปอร์เซียอย่างเบ็ดเสร็จในสมัยท่านเคาะลีฟะฮฺอุมัร บินอัลค็อฏฏอบ ถึงแม้ไฟโซโรแอสเตอร์ถูกดับมอดด้วยรัศมีแห่งอิสลามนับตั้งแต่วันกำเนิดของนบีมุฮัมมัดด้วยซ้ำ แต่ไฟแห่งอาฆาตแค้นของพวกเขาที่มีต่ออิสลามและชาวมุสลิมยังไม่เคยดับสนิท ชาวเปอร์เซียเป็นผู้คลั่งไคล้ในชาติพันธุ์มาก พวกเขาคิดว่าชาติพันธุ์เปอร์เซียย่อมประเสริฐกว่าชาติพันธุ์อาหรับเบดูอีน แนวคิดนี้ได้หยั่งลึกเข้าไปในเส้นเลือดและซึมซับเข้าไปในทุกอณูชีวิตของพวกเขาอยู่แล้ว พวกเขายกย่องบูชาสัญลักษณ์และพิธีกรรมทางศาสนาดั้งเดิมนี้ แม้กระทั่ง ไฟ ที่เคยเป็นสัญลักษณ์อันศักดิ์สิทธิ์ของลัทธิโซโรแอสเตอร์ยุคอดีตกาลก็ตาม

ท่านผู้อ่านลองตั้งคำถามดูว่า ทำไมรอฟิเฎาะฮฺยุคปัจจุบันยกย่องท่านหุเซ็นมากกว่าท่านหะซัน และมากกว่าท่านอะลีด้วยซ้ำ หากท่านผู้อ่านทราบว่า หนึ่งในภรรยาของท่านหุเซ็นผู้มีนามว่า ชาห์ ซินาน ยัสดะเจอร์ พระราชธิดาในกษัตริย์องค์สุดท้ายของเปอร์เซีย และบรรดาอิมามชีอะฮฺ 12 หลังจากท่านหุเซ็นแล้ว ล้วนแล้วแต่เป็นลูกหลานของท่านหุเซ็นที่มาจากแม่ของพระธิดาแห่งเปอร์เซียนี้แล้ว เชื่อว่าท่านผู้อ่านสามารถไขข้อสงสัยหลายประการทีเดียว
กลุ่มลัทธิคลั่งชาตินี้ตระหนักว่า ลำพังแค่อาศัยอิทธิพลของตนเอง ไม่สามารถสร้างคะแนนนิยมพอที่จะสั่นคลอนรัฐบาลอิสลามได้ พวกเขาจึงต้องพึ่งพาอาศัยอิทธิพลของอัฏฏอลิบิยยูนมาเป็นต้นทุนในการสั่นคลอนอาณาจักรอิสลามที่เคยสยบอาณาจักรอันยิ่งใหญ่ของพวกเขามาก่อน หากปราศจากอาภรณ์ของอัฏฏอลิบิยยูน พวกเขาไม่สามารถอำพรางตนเองเพื่อก้าวไปสู่จุดสูงสุดของอำนาจได้ ดังนั้นเพื่อ

1) ทวงคืนอำนาจที่สูญเสียไป
2) โค่นล้มรัฐบาลอิสลาม และ
3) ทำลายอิสลามจากภายใน

พวกเขาได้สวมเสื้อผ้ายี่ห้ออัฏฏอลิบิยยูนด้วยการชูประเด็นการยกย่องวงศ์วานนบีและอาลุลบัยต์ ด้วยแนวคิดนี้ ทำให้พวกเขาได้พัฒนาจากการเป็นกลุ่มการเมืองอย่างเดียว กลายเป็นลัทธิที่บิดเบือนทางศาสนาด้วยการผสมผสานคำสอนจากกลุ่มลัทธิบิดเบือนต่างๆเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของหลักอะกีดะฮฺและชะรีอะฮฺอิสลาม ทั้งๆที่บรรดาผู้นำที่พวกเขาเชื่อถือ ก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับคำสอนเหล่านี้เลย
ลัทธิบิดเบือนทางศาสนาจึงเริ่มเกิดขึ้นตั้งแต่บัดนั้น
ต่อครับ………..