Category: สาระสันทนาการ

ผศ. ดร. มาโนชญ์ อารีย์ อาจารย์ประจำภาควิชารัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ นักวิชาการผู้เชี่ยวชาญด้านตะวันออกกลางและโลกมุสลิม

หลังปฏิบัติภารกิจผู้สังเกตการเลือกตั้งระหว่างประเทศเสร็จ ผมก็มีโอกาสได้พูดคุยและเดินทางไปยังสถานที่สำคัญ ๆ หลายเมือง ยิ่งทำให้เห็นความสวยงามของประเทศนี้ในหลายแง่มุมซึ่งน่าทึ่งมาก ส่วนบทความเกี่ยวกับการเลือกตั้งและประชาธิปไตยของอุซเบกิสถานจะตามมาหลังปีใหม่ครับ แต่จะขอเล่าเกี่ยวกับความประทับใจสำหรับประเทศนี้เป็นข้อ ๆ เท่าที่นึกออกนะครับ เผื่อใครสนใจไปเที่ยว ส่วนผมตั้งใจจะไปอีกบ่อย ๆ

– อุซเบกิสถานตั้งอยู่ในเอเชียกลาง เป็นประเทศที่สวยงาม มีประวัติศาสตร์ยาวนาน มีโบราณสถานที่สำคัญ ๆ สวยสดงดงามตระการตา

– ประชากรที่นี่ มีประมาณ 34 ล้านคน เป็นแหล่งรวมคนหลากเชื้อชาติหลายเผ่าพันธุ์ หน้าตาผสมผสานกันไปหมด จีน แขก ฝรั่ง เปอร์เซีย อาหรับ ฯลฯ อยู่ด้วยกันอย่างสันติ (มากๆ) ไม่มีการแบ่งแยกชนชั้น เชื้อชาติหรือเลือกปฎิบัติบนความแตกต่างทางศาสนา ภาษา ฯลฯ ไม่มีความเกลียดชัง ไม่มีการปลุกระดมให้เกิดความแตกแยกไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเมืองหรือเรื่องอื่น ๆ คนส่วนใหญ่ประมาณร้อยละ 88 นับถือศาสนาอิสลาม รองลงมาเป็นคริสต์ และยิว ( ที่เมืองบุคคอรอ มียิวประมาณ 500 คน มี synagogue หรือโบสถ์ของตัวเอง ได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาลอิสราเอลด้วย แต่ที่นี่อยู่กันอย่างปกติสุขร่วมกับชุมชนมุสลิมในเขตเมืองเก่า) คนพุทธแทบจะหาไม่เจอ ผมเจอครอบครัวหนึ่งมีเชื้อสายเกาหลี (เป็นอุซเบกเกาหลี แต่พูดเกาหลีไม่ได้ พูดได้แต่ภาษาอุซเบกกับภาษารัสเซีย) ก็นับถือศาสนาคริสต์

– ในปี 2018 อุซเบกิสถานถูกจัดอับดับโดย Gallup ให้เป็นประเทศที่ปลอดภัยที่สุดอันดับ 5 ของโลก เราอาจคุ้นชินกับประเทศที่มีคำว่า “สถาน ๆ” ทั้งหลาย ว่าเต็มไปด้วยความรุนแรงและอันตราย แต่ที่นี่ปลอดภัยมาก ไม่มีอาชญากรรม มีคนต่างชาติหลายคนไปอยู่ที่นั้น แล้วชอบความสงบสุขเรียบร้อย ความปลอดภัย จนไม่กลับประเทศ หลายคนได้สัญชาติเลย มีคนต่างชาติคนหนึ่งไปอยู่ที่นั่น แล้วบอกผมว่าคนที่นี่ดีมากๆๆๆ ต่อให้คุณเอาเงินไปตั้งไว้ข้างถนนเป็นล้าน ก็ไม่มีใครมายุ่งกับมัน ในประเทศนี้แทบจะไม่มีข่าวอาชญากรรมเลย

– อุซเบกิสถานมีสถานที่ท่องเที่ยวที่เป็นมรดกโลกหลายแห่ง แต่น่าแปลกว่าไม่มีเก็บค่าเข้าชม ทั้งที่ไม่ได้เป็นประเทศร่ำรวยอะไร ประเทศรวยๆ หรือหลายประเทศยังเก็บตังค่าเข้าทั้งนั้นเลย

– คนอุซเบกมีความภาคภูมิใจในศิลปะแขนงต่าง ๆ ของตัวเอง ทั้งสถาปัตกรรม การวาดลวดลายต่างๆ การเต้นรำ ร้องเพลง ฯลฯ การไม่เก็บค่าเข้าชมสถานที่ต่าง ๆ อาจเพราะต้องการเผยแพร่ความสวยสดงดงามของประเทศตัวเองให้กับทุกคนได้เห็นบนความเท่าเทียม ไม่ว่าจะยากดีมีจนก็เข้าชมได้ ทั้งนี้อาจเป็นผลมาจากวิธีคิดแบบสังคมนิยมที่ตกทอดมาตั้งแต่สมัยอดีตสหภาพโซเวียต

– อากาศดี หนาวมากในฤดูหนาว ฤดูร้อนก็ร้อนจัดในบางเมือง คนที่นั่นจะชอบอากาศช่วงเดือนมีนาคม-มิถุนายน เพราะกำลังดีไม่ร้อนไม่หนาว

– รถไฟใต้ดินในทาชเค้นต์แต่ละสถานีมีสถาปัตกรรมไม่เหมือนกัน มีความงามคลาสสิคที่ให้บรรยากาศยุคสมัยโซเวียตและสงครามเย็นมาก บรรไดเลื่อนเป็นลายไม้เก่า ผมมีโอกาสโดยสารเพียงไม่กี่สถานี เสียดายมาก ค่าโดยสารก็ถูกมากน่าจะไม่ถึง 10 บาทตลอดสาย นั่งได้ทั้งวัน เปลี่ยนสายไปมาก็ได้ ไม่ต้องเสียตังเพิ่ม ค่าบริการสาธารณะต่าง ๆ ถือว่าถูกมาก เพราะเขายังมองว่ารัฐมีหน้าที่บริการและดูแลประชาชน ไม่ใช่ขูดรีดหรือเอื้อประโยชน์นายทุนนักธุรกิจ

ต่อ…ตอนที่ 2 ได้ที่ : https://www.theustaz.com/?p=1663

เขียนโดย Manoch Aree

Xinjiang ช่วงปลายสิงหาคม คือช่วงท้าย ๆ ของฤดูร้อนของที่นี่ หลังจากนี้อีกไม่กี่วัน ความหนาวเย็นและสีใบไม้ที่เปลี่ยนไปจะเริ่มมาทักทายผู้คนทั้งคนท้องถิ่นและบรรดาผู้มาเยือน

ก่อนการเดินทางมาที่นี่ เรื่องอุณหภูมิเป็นอีกประเด็นสำคัญที่ทีมเราให้ความสนใจ ข้อมูลจาก accuweather ช่วยไกด์เราระดับหนึ่งว่าถ้ามาที่นี่เราจะเจอสภาพอากาศเป็นอย่างไร แต่ปัญหาคือ บางเมืองที่จะไปไม่สามารถค้นหาค่าอุณหภูมิได้ อาจจะเป็นเพราะโปรแกรมคร่าว ๆ ที่บริษัทเขียน มีการระบุชื่อสถานที่เป็นภาษาจีนแต่ใช้ข้อความภาษาไทย การแปลงจากคำไทยเป็นอังกฤษแล้วไปสืบค้นจึงกระทำได้ค่อนข้างลำบาก เพราะสำเนียงจีนและคำในภาษาอังกฤษจะอ่านต่างกัน เช่น Kanas อ่านว่า คานาสือ, Karamay อ่านว่า เคอลามาอี้ , Turpan อ่านว่า ทูรุฟาน เป็นต้น accuweather จึงค้นหาได้เฉพาะบางเมือง หรือแค่เป็นข้อมูลทั้งมณฑลในภาพรวม อย่างไรก็ตาม ใกล้ ๆ กับช่วงเวลาที่จะเดินทาง แลนด์ท้องถิ่น (บริษัทจัดทัวร์ท้องถิ่นที่คอยให้บริการลูกทัวร์) แจ้งข้อมูลค่าอุณหภูมิทุกเมือง ทำให้รับทราบว่า ที่ที่เราจะไป อุณหภูมิมีการแกว่งในช่วงที่กว้างมาก ตั้งแต่ 6 องศา จนอาจจะถึง 39 องศาในบางเมือง และอาจร้อนกว่านี้ได้อีกหากเราเข้าไปในบริเวณที่ได้ชื่อว่าร้อนที่สุดของประเทศจีน นั่นคือในบริเวณภูเขาเปลวเพลิง หรือ ฝอเยี่ยนซาน ที่วันนี้ปรอทวัดอุณหภูมิสูงถึง 60 องศา และที่นี่ไกด์ท้องถิ่นบอกว่า เคยมีอุณหภูมิสูงสุดในประวัติศาสตร์อยู่ที่ 83 องศาทีเดียว

วันนี้ทีมเรากำลังจะออกจากโซนหนาวไปสู่โซนร้อน ณ เมืองทูรูฟาน ดินแดนที่มีสภาพแล้งฝน แต่ผลไม้ประเภทองุ่น แตงโม และเมล่อนขึ้นชื่อว่าหวานอร่อยมาก ความร้อนคงทำให้ระดับน้ำตาลในผลไม้ถูกกักเก็บเข้มข้น เหมือนแตงโมเทพา ที่จะหวานอร่อยก็ต้องซื้อหน้าร้อนเช่นเดียวกัน

แต่ละที่แต่ละเมืองของซินเจียงช่างห่างไกลกันมาก จึงไม่แปลกที่เวลาในโปรแกรมบางส่วนถูกใช้ในการเดินทางจากเมืองหนึ่งถึงเมืองหนึ่งยาวนานมาก บวกกับในเขตนี้มีการจำกัดความเร็วบัสอย่างเข้มงวด ทั้งกล้องบันทึกภาพตามจุดต่าง ๆ และการที่จะต้องผ่านด่านแต่ละด่านไม่เร็วกว่าเวลาที่กำหนดเป็นมาตรฐาน

วันนี้ก็เช่นกัน แต่ก็ยังดีกว่าเมื่อวานที่เดินทางยาวนานกว่าวันนี้ สภาพภูมิประเทศจาก Kuytun ผ่าน Urumqi แล้วมา Turpan มีความสวยงามของเขาหินหัวโล้นเรียงรายซับซ้อนสูงต่ำ เหมือนที่นี่ไม่ใช่ประเทศจีนอย่างที่เคยเข้าใจ มันให้ความรู้สึกคล้ายเส้นทางจากเมกกะไปสู่ฏออีฟในประเทศซาอุดิอาระเบีย ยาวจรดไปถึงเมืองทูรุฟานที่สภาพภูเขายังคงเป็นภูเขาหินแต่เริ่มให้อารมณ์ความเป็นแกรนด์แคนยอนจากร่องรอยการกัดเซาะของสายลมแสงแดด และสีของภูเขาที่ดูร้อนฉานเป็นสีส้มแดง เราแวะใช้บริการห้องน้ำระหว่างทางเป็นระยะ รัฐบาลจีนคงทราบปัญหาห้องน้ำของชาติตัวเองดี จึงพยายามที่แก้ไขปัญหา แต่ความเคยชินของคนจีนกลับทำให้ปัญหากลายเป็นสิ่งปกติและเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวัน เราเห็นบ่อยเรื่องใช้ห้องน้ำแล้วไม่ราด อาจจะเพราะเขาไม่มีน้ำให้บริการในห้องทำภารกิจ พวกเราจึงต้องเตรียมน้ำใส่ขวดเข้าไปด้วยเสมอ ลำพังถ่ายเบาแล้วไม่ราด ก็ยังพอทำเนา แต่ถ้าเจอทิ้งร่องรอยจากการปลดปล่อยความอัดอั้นอันโสมมไว้เป็นอนุสรณ์ให้คนรอบหลังที่จะมาใช้บริการต่อ เป็นอะไรที่สุดจะรับไหวทีเดียว

บัสพาเรามาที่ภูเขาเปลวเพลิงตอนเกือบสี่โมงเย็น แต่ความร้อนที่สูงรอบ ๆ บริเวณทำให้พวกเราต้องรีบชมรีบถ่ายรูปแล้วออกจากบริเวณนี้ มิเช่นนั้น ไข่สองฟองที่สุภาพบุรุษสู้อุตส่าห์หิ้วมาติดตัวอาจสุกเกรียมกลางเนินเขานี้เป็นแน่

เราเริ่มเข้าใกล้สิ่งที่ใฝ่ฝันบางอย่างมากขึ้น เมื่อบัสนำพาเราแวะสวนองุ่นอันเลื่องชื่อและมีโอกาสประเดิมสัมผัสวิถีอูยกูร์เล็ก ๆ ชิมลางไปก่อน เราได้พบกับคุณตาสูงวัย อายุเกินศตวรรษกับหลานสาวนัยตาคมที่ไร่องุ่นนั้น คุณตารับสลามทักทายอย่างอารมณ์ดี แม้เราไม่สามารถสื่อสารภาษาได้เข้าใจ แต่สิ่งที่คุณตาเปล่งบทสรรเสริญท่านศาสดามูฮัมมัด (ซ.ล.) ทำให้เรารู้สึกขนลุกซู่ในจิตวิญญาณสุดท้ายที่คนรุ่นหนึ่งจะส่งต่อยังรุ่นถัดไป เพราะมันคือมรดกและร่องรอยแห่งตัวตนของชาวอูยกูร์ที่จะยังคงสืบสานและรักษามันไว้ท่ามกลางกระแสเชี่ยวกรากของการกลืนวัฒนธรรมและการกอบโกยทรัพยากรล้ำค่าทั้งน้ำมันใต้ดิน พลังงานกระแสไฟฟ้าจากพลังงานลม และความอุดมสมบูรณ์อื่นที่ที่นี่มีเพียบพร้อมไปสู่จีนแผ่นดินใหญ่

จุดสุดท้ายของทริปวันนี้คือเมืองโบราณแห่งทูรุฟาน  ก่อนตะวันจะลาลับขอบฟ้า เมื่อเวลาเกือบสามทุ่มเมืองโบราณแห่งนี้เป็นหนึ่งในมรดกโลกตามประกาศของ UNESCO ด้านในมีนิทรรศการอันแสดงถึงภูมิปัญญาของชาวทูรุฟาน  ท่ามกลางอากาศแห้งและร้อนที่สุดของจีน  แต่เหตุใดผักผลไม้จึงสามารถเพาะปลูกและให้ผลผลิตที่ดี  เป็นเพราะความสามารถของชาวชุมชนที่เรียนรู้กระบวนการขุดเจาะภูเขาหิมะอันไกลออกไป  แล้วมีสายน้ำไหลผ่านมาเลี้ยงคนในหมู่บ้านเบื้องล่าง  สามารถอยู่กับภูมิประเทศและภูมิอากาศอันร้อนแรงได้อย่างลงตัว  ที่นี่เองที่เราสามารถพบกับชาวอูยกูร์ ในอัตลักษณ์แบบอูยกูร์ที่หนาตากว่าหลายวันที่ผ่านมา

คืนนี้พักที่เมืองทูรุฟาน และจะเดินทางไปยัง Urumqi เมืองหลวงของซินเจียงแบบเจาะลึกวิถีอูยกูร์มากขึ้นในวันพรุ่งนี้

มากกว่าทิวทัศน์ที่งดงามอันเป็นสมบัติที่ไม่อาจประเมินค่าได้ของชาวซินเจียง อูยกูร์ ที่เราเฝ้าตามหาและต่อเติมความใฝ่ฝัน คือ #วิถีอูยกูร์ที่อาจหลงเหลือสุดท้าย ภายใต้ม่านไม้ไผ่แห่งจีนแผ่นดินใหญ่ผืนนี้

———————-
#หมายเหตุทริป : ระหว่างทางไปเมืองโบราณทูรุฟานเราได้พบกับวิถีชีวิตอูยกูร์พอเป็นกระษัย เห็นมัสยิด เห็นคนเฒ่าคนแก่สวมหมวกแบบอูยกูร์ กับสุภาพสตรีที่คลุมศีรษะในแบบที่รัฐบาลพอผ่อนปรน ทั้งผู้เป็นเจ้าของถิ่นและผู้มาเยือนทักทายสลามกันอย่างเป็นพี่น้องกันในอิสลาม

เขียนโดย ลาตีฟี

เหตุการณ์ในรัฐยะไข่ของพม่าตามหน้าสื่อโซเซียล (ช่วงเดินทาง สิงหาคม 2017 เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับเหตุการณ์รัฐยะไข่แพร่กระจายในโลกโซเซียลพอดี) บั่นทอนอารมณ์และความรู้สึกนึกคิดที่จะร้อยเรียงเรื่องเล่าบันทึกการเดินทางประจำวันในค่ำคืนนี้

เราลงจากเนินเขา อุทยานคานาสือ เดินทางระยะไกลหลายชั่วโมง เพื่อมาตั้งหลัก ณ เมืองใหม่ นาม Kuytun หรืออีกชื่อคือ ตู๋ซานจื่อ ใกล้ที่หมายตามโปรแกรมท่องเที่ยวในวันรุ่งขึ้น

ทางผ่านการนั่งรถจากเหนือสุดซินเจียงลงมาเมืองใหม่ บัสนำเรากลับทางเดิมที่เราไปเมื่อสองวันก่อน แต่ตอนนั้น วิวรายทางก่อนถึงคานาสือถูกความมืดอาบไล้จนมองไม่เห็นความมหัศจรรย์ระหว่างเส้นทางสู่เทือกเขาสูง การเดินทางกลับในวันนี้จึงทำให้เราสัมผัสอิ่มเอิบกับทิวทัศน์สองข้างทางที่แสนงดงาม อลังการงานรังสรรค์ ภูเขาสูงชัน สลับที่ราบทุ่งหญ้า และกระโจมชาวพื้นเมือง กับฝูงปศุสัตว์ที่ถูกปล่อยเสรีให้แทะเล็มหญ้าท่ามกลางสภาพอากาศและภูมิประเทศอันน่าหลงใหล มันคงเป็นปศุสัตว์ที่มีความสุขที่สุดแห่งหนึ่งในโลกใบนี้ทีเดียวก็เป็นได้ ขุนเขาและที่ราบอันกว้างใหญ่ ถูกถนนหนึ่งสายทอดยาวตัดแบ่งออกเป็นสองฟาก ความเวิ้งว้างของอาณาบริเวณ ความเบาบางของผู้คนอาศัยและสัญจร ทำให้ถนนสายนี้ดูมีมนต์ขลัง อยากยืนนิ่งๆอยู่กลางถนนสายนั้นแล้วเพ่งมองจุดหมายปลายทางสุดถนนออกไปให้นานเท่านาน

ตามโปรแกรมของวันนี้ เราจะแวะเพียงจุดเดียวคือธารน้ำห้าสี ที่เป็นแม่น้ำที่ไหลผ่านกลางทะเลทรายโกบีอันยิ่งใหญ่พร้อมทั้งโอบล้อมด้วยธรรมชาติ เมื่อยามดวงอาทิตย์สาดส่องลำธาร ธารน้ำแห่งนี้จะปรากฏเป็นสายรุ้งห้าสี แต่ออกจะเสียดายที่สภาพอากาศวันนี้ไม่ค่อยเป็นใจ แดดแรงที่เราต้องการกลับถูกหมู่เมฆและเม็ดฝนบาง ๆ ลดทอนความสวยงามลงไป แต่เราก็ยังคงได้เดินชมดินผสมหินหลากสีรอบ ๆ แนวลำธารนั้น แผ่นดินที่ถูกสายน้ำและสายลมกัดเซาะ จนทิ้งร่องรอยคล้ายแกรนด์แคนยอนหลายสีสวยงาม

วันนี้ทีมพร้อมใจกันสวมเสื้อทีมสีเขียว ที่ผ่านความร่วมมือทั้งออกแบบโลโก้ การโหวตแบบ การติดต่อร้าน และการไปรับเพื่อแจกจ่ายจากสมาชิกร่วมทริปก่อนกำหนดโปรแกรมราวๆ 1 เดือน เรียกความสนใจจากจีนเจ้าของประเทศได้ระดับหนึ่งทีเดียว

ใช้เวลาที่ธารน้ำห้าสีพอหอมปากหอมคอ จึงได้เวลาอาหารเที่ยงและการเดินทางต่ออีกหลายชั่วโมง

ค่ำแล้ว รถนำเรามาถึงเขตเมืองใหม่ Kuytun คำถามแรกที่ทีมถามไกด์คือ ทำไมดูมืด ๆ ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่าน ตึกรามบ้านช่องก็ดูใหม่ ๆ แต่พอเข้าไปในตัวเมืองที่ลึกขึ้น กลับเริ่มเห็นอาคารต่าง ๆ ประดับไฟดูทันสมัยงดงาม ไกด์บอกว่า ที่นี่คือเมืองใหม่ที่รัฐบาลจีนสร้างไว้ ส่วนหนึ่งเพื่อรองรับนักท่องเที่ยวและผู้คนที่ต้องสัญจรผ่านทาง

เมืองใหม่ ที่ดูใหม่ แสงสีทันสมัย แต่สิ่งที่มองไม่เห็นอย่างหนึ่งคือ ป้ายไฟ ป้ายร้านยามค่ำคืน อักษรอาหรับมันหายไปไหน เหตุใดจึงหลงเหลือแต่ภาษาจีนโดดเด่นมาแต่ไกล ทั้งที่เส้นทางผ่านก่อนหน้านี้เราจะเห็นอักษรภาษาอาหรับปรากฎคู่กับอักษรจีนแทบจะเป็นการทั่วไป

หรือว่านี่คือ วัฒนธรรมความเป็นหนึ่งเดียวที่จีนแผ่นดินใหญ่กำลังยัดเยียดสู่แผ่นดินตะวันตกสุดของประเทศ รองรับการเคลื่อนย้ายของประชากรจีนจากส่วนกลางเพื่อเจือจางความเป็นอูยกูร์ออกไป

คล้าย ๆ การยึดครองแผ่นดินอย่างไร้ความชอบธรรมแล้วสร้างนิคมที่อยู่อาศัยบนเศษซากความสูญเสีย พร้อมเคลื่อนย้ายชนชาติยิวจากนานาประเทศสู่ดินแดนปาเลสไตน์  และอาจมีความหมายคล้าย ๆ การทำลายอัตลักษณ์-ตัวตน-และการคงอยู่ของมุสลิมโรฮิงญาในรัฐยะไข่ในตอนนี้ 

#เพียงแต่วิธีการที่อาจต่างกัน

เขียนโดย ลาตีฟี

สวยทุกมุม สวยทุกทาง สวยที่สุด

คงเป็นชื่อบันทึกเดินทาง Xinjiang ของวันนี้ที่ดูเหมาะสมที่สุด ความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางเมื่อวานเพื่อมาพักเตรียมตัวชมความมหัศจรรย์ของ Kanas Lake (ทะเลสาบคานาสือ) และอุทยานแห่งชาติคานาสือ บนเทือกเขา Altay เหนือสุดของมณฑลซินเจียง ซึ่งถ้าเดินทางเหนือขึ้นไปอีกนิดจะจรดชายแดนคาซัคสถาน รัสเซีย และมองโกเลีย หายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อรถบัสค่อย ๆ เคลื่อนออกจากโรงแรมที่พักมายังแนวเทือกเขาอัลไตอันยิ่งใหญ่

เฉพาะทะเลสาบด้านล่าง ก็อยู่สูงกว่าระดับน้ำทะเลกว่า 4,500 ฟุต แล้ว ไม่นับรวมจุดสุดยอด (peak สุด) ของศาลาชมวิวบนยอดเขาสูง (fish observation tower, Kanas lake) ที่เราต้องนั่งบัสเล็กเลียบแนวโค้งบนเขาผ่านวิวทุ่งหญ้า ทิวสน ดอกไม้ป่า ลำธารน้ำสีเขียวเทอร์คอยซ์ (Turquoise) สุดใสสะอาด บ้านเรือนชั่วคราวของชนเผ่าเร่ร่อน “ฮาซาเค่อร์” (หรือชาวคาซัค)  และฝูงม้า ปศุสัตว์ แล้วเดินต่อขึ้นไปอีก 1,060 ขั้นบันได เพื่อรับชมภาพ bird eye views ด้านบนสุดของเขาที่บอกได้คำเดียวว่า 360 องศา ของวิว รวมตลอดทั้งบนสุดสู่วิวล่างสุด คือความงดงาม อิ่มตา อิ่มใจ ซึ่งถ้าจะบอกว่า #ทัวร์ห้าหมื่น #วิวห้าล้าน นี่ก็ยังคงน้อยไป ภาพประทับใจมันเกินจะบรรยายจริง ๆ มันเหมือนเอาบางส่วนของสวิตเซอร์แลนด์ บวกแคชเมียร์ ผสมฮัลสตัท ออสเตรีย และเจือลิคเก้นสไตน์ ประเทศเล็ก ๆ ติดสวิส รวมอยู่ในที่นี่ที่เดียวประมาณนั้น  สภาพอากาศที่เบาบางตามความสูงที่เราไต่สูงขึ้น ทำให้ต้องเดินจังหวะช้า ๆ ค่อย ๆ ให้ร่างกายปรับสภาพได้ สมาชิกหลายท่านขอเลี้ยวกลับโดยไม่ทันถึงจุดสุดยอด คงเป็นเพราะกำลังขากำลังเข่ามีปัญหาบ้าง จึงต้านทานไปถึงที่สุดไม่ไหว แต่ก็มั่นใจว่า ทุก ๆ ระดับที่ทุกคนสามารถไปถึง คือความสวยงามที่แตกต่างในแต่ละระดับจริง ๆ

คงเป็นเรื่องหนักใจทีเดียวว่า จะเอาภาพไหนมาลง เพื่อให้สามารถแทนคำบรรยายอันมากมายในมโนทัศน์ออกมาได้

วันนี้ทั้งวัน พวกเราใช้เวลาเจาะลึก ดื่มด่ำกับ Kanas lake จนถึงค่ำ มีโอกาสนั่งเรือล่องชมทะเลสาบ เปลี่ยนมุมมองจากบนยอดเขาสูงมองลงทะเลสาบ เป็นมองจากทะเลสาบสู่แนวเทือกเขาสูง

นับว่าโชคดีมาก ๆ ที่ได้มาทริปนี้ เพราะที่นี่ไม่ค่อยมีกรุ๊ปจากไทยมากนัก หรือแทบจะเรียกได้ว่า หายากมาก เจ้าหน้าที่ที่ดูแลที่นี่เป็นมุสลิมหลายท่าน ประเมินได้จากการทักทายในภาษาสากลหนึ่งเดียวของพวกเราที่อยู่ที่ไหนก็ใช้ประโยคเดียวกัน ชาวบ้านบางคนสวมหมวกกะปิเยาะห์แบบถัก สนใจวิ่งมาทักทายและกล่าวรับตอบสลาม อย่างอารมณ์ดี เจ้าหน้าที่บางคนสนใจขอแลกธนบัตรไทยกับเงินหยวน เพราะเขาไม่ค่อยได้เจอกรุ๊ปไทยมาที่นี่ จึงอยากเก็บมันไว้เป็นที่ระลึก

Kanas lake รัฐบาลจีนเปิดให้เข้าชมได้เพียง 3 เดือนเท่านั้น คือ กรกฎาคม สิงหาคม และไฮสุดที่ราวกลางกันยายนที่ใบไม้ทั้งเขาจะเปลี่ยนเป็นสีแดงเหลืองงดงามดั่งเอาสีมาแต่งแต้มผืนป่าทีเดียว และแน่นอนราคาทัวร์กันยายนก็จะแพงขึ้นกว่าเดือนสิงหาคมอีกประมาณ 10,000.- บาท เช่นเดียวกัน ไกด์เล่าว่า ปีนี้มีคนจีนมาเที่ยวที่นี่มากกว่าเดิม เพราะแผ่นดินไหว 7 กว่าริกเตอร์ เมื่อสิงหาคม 2017 สร้างความเสียหายแก่สถานที่ท่องเที่ยวขึ้นชื่อยอดนิยมของชาวจีนอีกแห่ง นั่นคือ จิ๋ว จ้าย โกว จนทางการต้องประกาศปิดไม่มีกำหนด ผู้คนจึงพร้อมใจกันแห่มาเที่ยวชมคานาสือแทน (สำหรับเดือนอื่น ๆ ที่นี่ปิดบริการเนื่องจากความหนาวเย็นของหิมะที่ติดลบกว่า 40 องศา ซึ่งจัดว่าหนาวเย็นเข้ากระดูกทีเดียวเชียว)

พวกเรามีโอกาสได้เข้าเยี่ยมชมวัฒนธรรมชนเผ่าอีกบางเผ่า ที่ต้อนรับด้วยการแสดงดนตรี ร้องเพลง และการระบำนกอินทรีย์  ซึ่งชนเผ่าทาจิกจะมีวิถีร้องรำทำเพลงและการเริงระบำที่สัมพันธ์กับนกอินทรีย์  มีเรื่องเล่าที่เกี่ยวข้องกับนกอินทรีย์มากมาย  ที่ก่อนมา เราก็พบรีวิวเรื่องที่มาของเรื่องเล่าระบำนกอินทรีย์มาบ้างแล้ว มาดูของจริง จึงรู้ว่า เป็นการระบำที่ต้องใช้กำลังกล้ามเนื้อที่แข็งแรงมาก 

ท้าย ๆ ของทริป เราได้แวะจุดชมวิวอีกสามสี่จุด ซึ่งทุกจุดล้วนงดงาม กว่าที่เคยอ่านพบในรีวิวด้วยซ้ำ เพราะองค์ประกอบทั้งหมดของฉาก มันขับให้ภาพโดดเด่นมีความหมายสุดประทับใจ  โดยเฉพาะช่วงโค้งของสายน้ำที่หากมองบนถนนที่ตัดเลียบเขาสูง  จะเห็นช่วงหนึ่งที่ดูคล้ายจันทร์เสี้ยว  งดงาม

บทสรุปเดินทางของวันนี้ คงต้องยืนยันด้วยประโยคเดิมอีกครั้ง

#พันครั้งที่ได้ยิน #ไม่เท่ากับหนึ่งครั้งที่ตาเห็น

เขียนโดย ลาตีฟี